Porozstaniowe komplikacje

Wczoraj miałam 25 urodziny. Imprezę postanowiłam urządzić w najbliższą sobotę i przy układaniu listy gości po raz pierwszy poczułam problematyczność mojego rozstania z A. Nie dość, że głupio było mi dostawać życzenia od A., i jego współlokatora, który w dodatku wiedział, że szykuję imprezę, ale niestosownym by było go zaprosić... to jeszcze między nami zapanowała taka niezręczna cisza... On oczywiście rozumie, ale jemu samemu jest głupio pozostawać w kontakcie ze mną... Ot i klops.

A. z kolei ma urodziny za 2 dni. Planowałam zadzwonić do niego, ale widząc, że jego w moje nie było stać na nic więcej niż "100lat" opublikowane na mojej tablicy na fb, podejrzewam, że byłoby to dla niego za wcześnie słyszeć mój głos. Zresztą na Boga, co ja miałabym mu życzyć? Może wielkiej miłości i założenia rodziny, co? W dodatku każdy znajomy jego, jest znajomym bliższym lub dalszym, moim, czy moich znajomych. Powybierać ludzi, których chcę zaprosić, tak by nikt nie czuł się odrzucony i źle w towarzystwie to istna katorga! Co śmieszniejsze Pan nr 2 zadeklarował się być bez swojej dziewczyny, więc musiałam zrezygnować z kolei z naszych znajomych, którzy znają A., bo pewnikiem donieśliby do niego, że coś ze sobą kręcimy, a to byłby dla niego kolejny cios. Kto jak kto, ale Pana nr 2, A. nienawidzi z całego serca. Z pewnością też wytłumaczyłby sobie, że nasze rozstanie absolutnie nie było spowodowane jego zachowaniem, ale moimi romansami i choć pewnie łatwiej byłoby mu mnie znienawidzić i posłać do diabla, to fajnie by było, aby ułożył sobie w końcu życie i wyciągnął jakieś wnioski, skoro jego trzeci związek rozpada się po 3-4 latach bycia razem, nawet jak trochę mu to zajmie. Poprzedniczki wściekłe na niego, pod koniec związku wywinęły mu takie numery, że mógł je rzeczywiście o wszystko obwinić i rzeczywiście od początku naszego zachowywał się... ujmę to tak "po swojemu", dodatkowo wykorzystując mój brak doświadczenia. Dopiero z czasem to zauważyłam, że on na błędach się nie uczy. Bo i po co? One były złe. No ale mniejsza. Nie chcę, ani aby A. zadręczał się domysłami, ani żeby Pan nr 2 miał jakieś problemy z tego tytułu. Więc z listy gości wypadli ci, co mogliby je stworzyć. 

Potem z kolei o imprezę zaczęli dopytywać się wszyscy ci, którzy chcieliby dostać ode mnie szansę... Żartobliwie myślałam nawet, by zaprosić wszystkich tych facetów, i kto mi przyniesie najfajniejszy prezent ten szansę dostanie :P, no ale to byłoby samobójstwo. Już widzę miny wszystkich tych adoratorów, jak Pan nr 2 próbuje zgarniać nagrodę główną na ich oczach. Więc nie. Zaprosić jednego z nich, który wie, że na nic szczególnego liczyć nie może = dać mu nadzieję. 

Stwierdzam nieśmiało, że życie zajętej kobiety jest znacznie prostsze. Argument "mam chłopaka", jest zdecydowanie silniejszy od "nie mam ochoty" i zdecydowanie mocniej odstrasza upierdliwców.

Dodajmy do tego sesję i w dodatku muszę uważać, by nikt mnie nie porwał, bo mój Pan nie do końca skumał, że wcale nie chciałam, by był moim Panem i wyszło to tak niechcący.... Mam istny mętlik w głowie. Nawet, jak owego Pana blokłam na skypie, i skłamałam że wyjeżdżam za granicę dorobić parę groszy, więc nie może pisać smsów, bo będą droższe... to...:

Oczywiście padają i "milsze" groźby, więc zobaczymy, co czas pokaże, czy to tylko puste słowa, czy mam się czego bać. A znając moje szczęście i tak zacznie do mnie wydzwaniać, akurat kiedy w końcu umówię się z moim potencjalnym kochankiem, z którym jestem już coraz bliżej. To straszne, ale nie miałam pojęcia, że można na kogoś nakręcić się aż tak przez internet! Myślę, że nasza fantazja o seksie z nieznajomym na pierwszym spotkaniu już średnio jest aktualna, bo on dla mnie w ogóle obcy nie jest. Może na potrzeby bloga, ale żeby nie mylił się Wam z Panem, autorem powyższych komunikatów, nazwę go Panem Skypem? na początku pisałam o nim Pan Dominant, ale po moim niefortunnym zaciąganiu informacji o świecie bdsm, zdecydowanie chcę rozdzielić sfery dominacji, od pewnych siebie i stanowczych, normalnych facetów. Pan Skypi, jest zdecydowanym młodym mężczyzną, który nie potrzebuje żadnej dodatkowej otoczki, a ja tylko wyglądam naszego spotkania, które ma się odbyć po 7 czerwca. Już bliżej, jak dalej, choć... sama nie wiem czy to naprawdę normalne czuć takie pożądanie do kogoś, kogo się nigdy jeszcze nie widziało na oczy, poza skypem, rzecz jasna? Czuć chemię przez monitor? Zdarzyło się to Wam kiedyś?