poniedziałek, 28 maja 2012

Miłość to ból?

Miałam za sobą kilka krótkich miłosnych epizodów, lecz kiedy pojawił się w moim życiu A. i zakochaliśmy się w sobie, całkiem oszalałam. Może to też nie był najszczęśliwszy okres w moim życiu, ale on pozwolił mi to wszystko przetrwać. Wyciągnął z anoreksji, nauczył wychodzić do ludzi. Dopiero co wyszłam z psychiatryka, ale nie przeszkadzało mu to, ani też diagnoza: borderline. Impulsywnie mogłam się pociąć, impulsywnie zabić... Miałam już 2 próby za sobą, masę blizn na rękach. Zazwyczaj krzywdziłam tylko siebie, aby nikomu nie oberwało się przez mój brak umiejętności opanowania burzy emocji. Leki miały mi w tym pomóc, ale miłość okazała się samobójem. Dlaczego?


Nigdy przy nikim nie płakałam, nie podnosiłam głosu, wszystko załatwiałam w sobie, albo wylewając na papier i nagle ja, pełna opanowania zaczęłam wybuchać przy byle pierdole. A. ma odjechać - kładę się na masce, A. ma inne plany - płacz i ryk, oskarżenia, że mnie nie kocha, A. nadepnął na mojego nowego buta - nawrzeszczałam na całą ulicę, po czym znów się poryczałam i nie mogłam uspokoić, A. przy mnie zapalił - po powrocie z imprezy wyrzuciłam go z domu. Straszne prawda? Najgorsze było to, że nawet jak ryczałam, czy wrzeszczałam, wiedziałam, że nie mam powodu, że nie powinnam, że czas się uspokoić, a nie mogłam. A. był jedyną osobą, przy której nie mogłam się opanować. Dziś jest nieco lepiej, ale też potrafię popłakać się przy zwykłej dyskusji, czy już po wyjaśnionej kłótni, aczkolwiek to już nic w porównaniu z tym, co było, bo nie podnoszę głosu, nie awanturuję się, ot czasem popłaczę, a Misiek wie że albo nie powinien zwracać na to uwagi, albo przytulić i dać mi czas, abym mogła się uspokoić. W dodatku nie biorę już leków, nie ma żadnych zachowań autodestrukcyjnych. Więc jest aż za dobrze. 

A terapeutka pomogła mi to zrozumieć. Ponieważ na co dzień tłumiłam wszystkie emocje, a przy nim straciłam swój chłodny dystans, bo budziły się emocje bardzo intensywnie pozytywne to pewnie dlatego też nie umiałam zapanować nad tymi złymi. Jechałam bez hamulców rozpędzona na maxa, ale jak już pozytywne odczucia zmieniły się na coś negatywnego, ciężko było nagle przy takim pędzie się zatrzymać.

Wczoraj jednak to Misiek wybuchł. Krzyczał, zrobił kilka głupich rzeczy, rzucił klapkiem o ścianę, kaskiem na podwórko... Kiedy się uspokoiliśmy wyznał mi coś ciekawego. 
- Wiesz z Marzeną i Basią byłem 3 lata. Przy Marzenie wybuchłem raz, na koniec naszego związku, przy Basi raz, także na koniec naszego związku, a przy Tobie, przez te dwa lata to już chyba 4, czy 5 raz...

 
Właściwie to zaczął od dupy strony, bo wyszło na to, że go generalnie wkurwiam. Jednak wytłumaczył, że nie o to chodzi, że mimo iż jest cierpliwy, to przy mnie wszystko odczuwa tak strasznie intensywnie, że czasem nie potrafi nad tym zapanować i wie, że moje narzekanie, czy fochy, czy zły dzień to nie powód, aby się tak zachowywał, ale mimo że wie, nie umie się wtedy zatrzymać, potrzebuje czasu, aby ochłonąć. No i że pewnie znam odpowiedź, dlaczego przy swoich eks odczuwał wszystko mniej intensywnie, niż przy mnie. Wiedziałam. 
Powiedział jeszcze, że choć często tego nie okazuje, to potrafi się tydzień gryźć, dlaczego byłam, kiedyś tam smutna, dlaczego się obraziłam, i że takie pierdoły go strasznie dotykają. Rozmawialiśmy godzinami,mimo że wydawało mi się, że go znam, dowiedziałam się masy nowych rzeczy. Byliśmy w końcu ze sobą szczerzy do bólu, usłyszałam wiele przykrych słów, wiele też przykrych powiedziałam, ale nie było złości, zrozumienie, chęć zmiany i powiem Wam, że gdy po całej tej dyskusji kochaliśmy się, było jakoś inaczej. Wydaje mi się, że poznaliśmy siebie na nowo.

Gdy tak leżałam obok Mojego Kochania, pomyślałam sobie, że miłość jest głupia. Przez nią czasem wybacza się rzeczy, niewybaczalne, oddaje się w cudze ręce całe swoje ręce, można z nami zrobić, co się chce. Krzywdzimy się wzajemnie, wrzeszczymy, płaczemy przez drugiego, pozwalamy sobie czasem na brak szacunku w gniewie, na złamanie naszej dumy, czy zmianę naszych wartości, zasad. Kiedy kłócę się z A. nie chce mi się żyć, związek to pole o bardzo wysokim napięciu, pełne nerwów i niepokoju, bo od słowa do słowa nasze życie może się zmienić. 


A mimo to... 
Wydaje mi się, że warto wylać te wszystkie łzy, powściekać się na siebie, ale mieć kogoś do kogo człowiek się przytuli i, że te chwile kiedy jest dobrze są warte wszelkich trudów! Bo choć nie miałam wcześniej, aż tyle stresów, nie byłam też nigdy taka szczęśliwa!

środa, 23 maja 2012

I do przodu

Ciepło dodaje mi energii. Jak mogę założyć na siebie tylko zwiewną sukieneczkę to latam w niej to tu, to tam. Nie czuję zmęczenia, mało śpię, mam wenę. Pracę roczną piszę na ćwiczeniach z filologii polskiej, o dziwo podzielność uwagi pozwala mi także robić sensowne notatki z przedmiotów. Chcę ją, jak najszybciej skończyć, bo znalazłam wymarzonego tutora na pracę empiryczną. Pomysku na temat też mi wszyscy zazdroszczą i wiele od niej zależy bo jeśli by mi się udało mogłabym w końcu w jakiś sposób zmienić naukę i dać jej coś od siebie - marzenie.  Dlatego już się do nich palę ;P.


Koleżanka z filologii też mnie olśniła, że z tego kierunku także można brać przedmioty ze wszystkich lat bez względu na etap nauki i dałoby mi to możliwość, jednak dotrwać do licencjatu. Bo myśl, że mój wysiłek wyrzucę do śmieci, jeśli dostanę się na medycynę, jednak demotywowała, a tak to z nową siłą zabieram się za nadrabianie zaległości.

W poniedziałek byłam w ZUS-ie spytać, co z tą moją rentą. Czy mogę ją przedłużyć do 26 roku życia, skoro tak bardzo chcę się uczyć, i ile mogę do niej dorobić. Pozytywne zaskoczenie. Co prawda na umowę o pracę tylko 2500 brutto, ale nie interesuje ich praca na umowę o dzieło, czy umowę zlecenie. Od razu zaświeciły mi się oczy. Swoją powieść męczyłam dość długo, bo także demotywował mnie fakt, że pewnie dopiero za kilka lat mogłabym ją wydać, więc nie ma się co spieszyć. A tak... co prawda, aby załapać się na jakieś kolonie, jako wychowawca pewnie jest ciut za późno, ale szperam jeszcze. Coś muszę znaleźć, bo to szansa także na wcześniejsze zamieszkanie z Miśkiem!

Oczywiście jak doczytaliście pogodziłam się z nim. Nakręcił się, nazbuzował, ale następnego dnia ochłonął, przypomniał sobie, co mu tłukłam do głowy przez 2 lata i kiedy mnie wysłuchał, zaczął mówić o swoich uczuciach, używać słów w stylu: "rozumiem Cię, ale zobacz teraz, jak to wygląda z mojej strony", i aż wbiło mnie w fotel. W końcu udało nam się opracować skuteczne rozwiązywanie konfliktów. Tylko jeszcze ja muszę nauczyć się odpuszczać, kiedy on już się zdenerwuje i nie przejmować, gdy chrzani coś w złości.

Na jeden koncert z nim poszłam w końcu, a z niedzielnych zrezygnował w ogóle. Przekupił mnie w sumie, drinkami i sojowymi parówkami ;P. Ale sam tak się potem upił, że no... nigdy tamtej nocy nie zapomnę. Np. biegał po przystanku, chował się za mężczyznami i krzyczał, że ja go molestuję xD. Wszyscy się z nas śmiali i pomagali mi go złapać ;P.


2 czerwca mam urodziny.... Chcę wybrać się do zoo, a potem wynajęłam kręgielnię naprzeciwko. Ma być ciocia, Misiek i... matka. Po raz pierwszy się zobaczą. Mimo, że umówiłam się z Miśkiem, że nie dajemy sobie w tym roku prezentów (ma urodziny 3 dni po mnie), to sam fakt, że  w końcu zgodził się poznać moją matkę i uszanować, że znów jest w moim życiu, jest dla mnie niesamowitym prezentem i nie mogę się już doczekać. Dogadają się? Co o sobie pomyślą?

Kurczę tyle się dzieje, tyle możliwości, tyle radości, aż nie wiem za co się zabrać, a chciałoby się wszystko na raz....

wtorek, 15 maja 2012

Kłótnia

Robiłam wszystko, ćwiczyłam, jadłam same warzywa i owoce, odstawiłam słodycze i nic - waga, ani drgnęła. Pokłóciłam się z chłopakiem - jest prawie 2 kg mniej. Od ręki. Cóż... jest to jakiś sposób...

W stresie się chyba, w ogóle nie myśli o jedzeniu. Nasz ośrodek głodu w ogóle jest bardzo zastanawiający. Jeśli chorując na anoreksję potrafiłam nie odczuwać głodu przez wiele dni, a potem nie umiałam wyżyć, wychodząc bez śniadania, to chyba można go jakoś oszukać? Na początku głodówki przecież żołądek nie jest skurczony, więc teoretycznie powinnam być głodna jak wilk i czołgać się po chodniku, a tak nie było... 

W nerwach niektórzy pochłaniają czasem litry lodów, a ja.... ja nie potrafię jeść i nagle wracają wszystkie nawyki z anoreksji, nieważne, czy mój żołądek już jest przygotowany, czy nie.

Jeszcze w trakcie kłótni mój metabolizm ruszył w tempie japońskiej kolei. Kłóciliśmy się przez gg, bo A. ma masę pracy. Tygodniami zostaje na DOBOWYCH dyżurach, czasem wliczając weekendy. Jego praca go niszczy, to widać. Nie ma w nim już tyle cierpliwości, co wcześniej, jest nerwowy, agresywny, potrafi po telefonie klienta-debila, który np. każe mu jechać na drugi koniec miasta, bo nie pamięta, gdzie ma postawiony komputer, rzucić telefonem, rozwalić służbowego netbooka, uderzyć w coś, krzyczy, bardzo dużo przeklina. Wrócił też do palenia. Z jednej strony to zrozumiałe, lepszej pracy nie znalazł, kasa wiadomo jest potrzebna, więc musi wytrzymać, ale nie mam pojęcia, jak go uspokoić, jak mu pomóc, skoro prawie nie śpi i jest permanentnie wyczerpany. Lecz nie jest to też moja wina, więc cholernie boli mnie, jak mnie potraktował.


Pewnie uznał, że skoro tyle pracuje, nie to co ja, to ja muszę dostosować się do jego planów w dni wolne. Z jednej strony rozumiem to, bo ma mało czasu na wykonanie wielu rzeczy i nie chce wybierać między mną, a inną imprezą, czy inną sprawą, bo nie zawsze chodzi o wyjście. Może jestem dziwna, ale nie cierpię juwenalni. Nigdy nie zagrały tam zespoły, które jakkolwiek choćby odrobinę mnie zainteresowały, nie można tam tez pić nic innego oprócz piwa, którego nie znoszę. Chodziłam z nim na jego szantowe koncerty (też nie lubię większości szant, bo mamy z A. kompletnie różne gusta muzyczne), nawet nie narzekałam, bo po kilku drinkach to wszystko już jedno, co leci, ale nie umiałabym się bawić, bez alkoholu przy muzyce, która mnie nie porywa i w dzikim tłumie. Pojechałam z nim rok temu na Kopyść, byłam rok temu na juwenaliach (stałam jak kołek przez połowę dnia, gdy chlał piwo z kumplami i żebrałam o wyjście do spożywczaka, aby się jak najszybciej znieczulić, skoro chciał tam zostać do końca) i serio nie mam ochoty na powtórkę.

On chyba jednak tego nie zauważył. Impreza to impreza, na każdej można się bawić, i w ogóle, czego ja chcę. Nie chciał mnie zrozumieć. Nie widzieliśmy się już chyba 2, czy 3 tygodnie i uznał to za złośliwość z mojej strony, że odmawiam mu kolejnego spotkania (przecież o zrezygnowaniu z koncertów nie ma mowy). Nie dał sobie nic wytłumaczyć. Stwierdził, że skoro koncerty trwają 2 weekendy to nie spotkamy się przez miesiąc, a to już nie ma sensu, więc się chyba musi rozejrzeć za inną panną, bo ma dość moich gierek, chęci zwrócenia na siebie uwagi, że zachowuję się jak 7-latek itd. Obraził, poniżył, był napastliwy, wybuchł. A na koniec stwierdził, że to on mnie rani i musi się usunąć w cień, skoro mi tak z nim źle... O.o

Nie sądzę, by chciał wyrzucić do śmieci wspólne 2 lata, przez głupi koncert, ale z drugiej strony dziś ma dyżur, jutro, w czwartek i tak do soboty. Nie mamy jak porozmawiać, a przez gg się po prostu nie da godzić. Łatwiej się tam dalej kłócić, bo ani się nie widzi, jak drugiego człowieka się rani, ani nie da się kontrolować czyjegoś wzburzenia. Na żywo zawsze można zwrócić uwagę na czyjś już podnoszący się ton, a na gg... na gg po prostu zaskakuje nas czyjś wybuch złości. Nie ma sygnałów alarmowych. Boję się ryzykować ponownie, a jak nie zaryzykuję to co? Naprawdę nie zobaczymy się kolejne tygodnie?


Próbowałam go jakoś na kompromis wziąć, że pójdę w jeden dzień z nim, a jeden dzień on mógłby zrezygnować. Kurczę no niczego mu nigdy nie zabraniałam, czasem ja się poświęcam i chodzę, gdzie on chce, a tu jeszcze taka awantura. Jestem kłębkiem nerwów, nic tak źle na mnie nie działa jak nasze kłótnie. Ludzie mogą umierać, gwałcić mnie, okradać, a będę funkcjonować normalnie. Pokłócę się z A. to nie śpię, nie jem, nie chodzę na zajęcia, bezmyślnie leżę przed telewizorem. Totalna depresja. Przy nim wszystkie emocje są trzy razy silniejsze ;/.

Najgorsza jest ta bezsilność. Chciałabym zadzwonić napisać, ale nie, dziś ma całodobowy dyżur i jakieś instalacje. Modlił się o przeżycie tego dnia, więc nie śmiem wchodzić mu w paradę. Jutro będzie odsypiał, a ja też mam swoje obowiązki, więc zamiast pogadać i się pogodzić muszę czekać i liczyć, że z tą nową panną to były tylko słowa wypowiedziane w złości. W sumie wtedy ja też miałam ochotę powiedzieć mu, że jest kretynem i niech spada na drzewo. Takie są już  skutki emocji, ale ponoć kłótnie w związku są przecież potrzebne.

Porady do innych, jak się kłócić:
  1. Bez oskarżeń. Nie skupiamy się na tym, co ktoś nam zrobił (obraziłeś mnie, zraniłeś, skrzywdziłeś), ale na tym jak się z tym czujemy (poczułam się urażona, zraniona, skrzywdzona, zabolało mnie to). Osoba, która jest oskarżana często się broni, lub sama atakuje, zaprzecza, staje okoniem, a chyba nie o to nam chodzi. No chyba, że Was ktoś uderzył to chyba wiadomo, że "poczułam się uderzona" brzmi idiotycznie ;P
  2. Rozmawiamy tylko i wyłącznie o przyczynie kłótni. Nie miesza się starych spraw, ani nie wymienia oskarżeń w stylu, no tak ja to i to, ale wtedy i tedy Ty zrobiłeś gorzej. No chyba, że chcecie wyjaśniać sprawę miesiącami, zostać posądzeni o wypominanie i nieumiejętność wybaczania. Wszystko wyjaśniamy na bieżąco, a nie zbiorczo, gdy następuje wybuch.
  3. Nie podnosimy głosu. Jak my podniesiemy głos, to druga osoba odpowie tym samym, bo człowiek ma tendencję do przekrzykiwania, im wyższy będzie nasz ton, tym głośniej będzie mówiła druga osoba, aby być równie dobrze słyszana. Pomijając fakt, iż zdenerwowanie także rośnie. A jak już nie wytrzymujemy i wiemy, że zaraz będzie histeria, płacz, czy krzyk - 5 minut przerwy, toaleta, zimna woda, ochłonięcie.
  4. Nie używamy argumentów w stylu: a on/ona powiedział, a oni są po mojej stronie... Nie mieszamy w nasze problemy innych.
  5. Dokładnie przemyślcie początek dyskusji. Od niego dużo zależy, jak się potoczy jej dalsza część. Czy naskoczycie na kogoś, podczas wykonywania jakiejś czynności, czy usiądziecie i spokojnie porozmawiacie o Waszych uczuciach. Jest różnica między: "coś Ty mi zrobił debilu", a "chciałabym porozmawiać o tym, co się wydarzyło, bo wciąż mnie to boli".
  6.  Zrozumienie. Nie tylko my mamy mówić o naszych uczuciach, ale powinniśmy też o nich posłuchać z drugiej strony. Jak jest jakiś konflikt, znaczy, że ktoś gdzieś tam nie widzi tej drugiej strony i nie wie, dlaczego jest ona zła, albo co zrobił źle, czy czemu ją to zabolało.
  7. Jeśli to ktoś bliski warto w trakcie kłótni zapewnić go o naszych uczuciach, mimo kłótni, okazać wsparcie, poklepać po plecach, położyć dłoń na ramieniu. To uspokaja, jak nic innego. Nie tylko zarzuty, ale też docenienie. Np. w moim przypadku powinnam nie zapominać i powiedzieć mu, że cieszę się, iż chce spędzać ze mną czas, że próbuje mnie wkręcić w coś, w co sprawia mu radość, że rok temu próbował o mnie zadbać, abym poczuła ten klimat itd. Nie można z człowieka zrobić tego najgorszego, tylko dlatego, że czegoś nie zrozumiał, albo dlatego, że nie dość iż zaharowuje się na śmierć, to jeszcze, gdy ma chwilkę na przyjemności musi wybierać i nie zawsze bezapelacyjnie wybierze nas. Zresztą chyba im więcej ktoś się musi w związku poświęcać, tym mniejsze ma on szanse na przetrwanie.
Może coś to komuś pomoże.

EDIT: no i już wszystko ok ;P

wtorek, 8 maja 2012

Takie tam

Dzwoni domofon. Obudził mnie. Olewam sygnał, bo przecież nie wyjdę na korytarz w pidżamie, szczególnie, że była już 11. Domofon przestaje dzwonić, ale zaczyna telefon. Wiedząc już kto to stoi pod drzwiami, narzucam szlafrok i idę mu otworzyć.
- Miałeś dać znać wcześniej. - wyrzucam mojemu A.
- No dałem, na gg.
- Przecież wiesz, że odsypiam imprezy, nie można było po ludzku telefonem?
- Kotek, smsy kosztują. - zażartował sobie.

Włączam kompa, sprawdzam, co mi tam naskrobał na tym gg, czy jest konkretna informacja, czy wpada, a jeśli tak to, o której. Rzeczywiście jest od niego wiadomość, ale o treści: "puk puk". Zirytowana wyciągam torbę. Miałam inne plany, które miały zostać wykonane przed jego przyjściem. Wykąpać się, spakować, posprzątać w domu... Napuszczam wody do wanny i idę słać łóżko.
- Nie ściel kotek. Dobrze jest - powiedział, kładąc się i okrywając kołdrą.
Ok. przynajmniej znalazł sobie zajęcie na czas mojej kąpieli. Jednakże nie! Wchodzi do łazienki w trakcie mojego golenia i uważa, że to najlepszy moment, aby usiąść na kiblu i poopowiadać, jak to nie było w pracy. A kiedy chcę już wyjść nagle budzi się w nim żal, że tak krótko.
- Chcesz dołączyć? - pytam się.
- Nooooooo.
- To co nic nie gadasz.
- Nie chciałem się wpraszać.
Jakby nie wprosił się do domu i do łazienki. Cóż na kąpieli zeszło nam trochę więcej czasu niż planowałam, więc zaczęłam pakować się w zawrotnym tempie.
- Kotek wiesz, że pakujesz już 4 parę butów? Kotek, a może weź to zamiast tego? Kotek, zobacz co znalazłem. Kotek!
Włączyłam mu telewizor. Przesiadł się i wsysło go kompletnie. Alleluja! Spakowałam resztę ogarnęłam dom i odwiózł mnie na centralny. Czasem mam wrażenie, że to takie duże dziecko, ale nie sposób się przy nim nudzić. W sumie.

Nie pisałam, bo w górach zasięgu neta prawie nie miałam. Ciągłe upały powodowały liczne pożary, potem burze. Klimat zrobił się taki dziwny, że ludzie padali, jak muchy. Ot wychodzili na ulicę i mdleli, szczególnie Ci starsi. Nie wszystkich się uratowało... Inną tragedią był widok zmutowanego dziecka. Ot, kobietka związała się z kuzynem. Dziecko ma rozdwojone usta, białe oko, sine powieki, białą karnację, a i ponoć rozdwojone podniebienie i język. Przerażająca jest ludzka głupota. Jak już musieli być razem, mogła adoptować, a tak trzyma na rękach roczne dziecko wielkości niemowlaka.

(tak wygląda mniej więcej rozdwojenie warg)

Kompletnie nie miałam też głowy do nauki. Moje życie przecieka mi przez palce i nawet nie wiem jak je porządnie schwycić. Tzn. wiem. Znowu wszystko zaplanowałam. Ile mam schudnąć, co zrobić, ile napisać powieści. W segregatorze powstały wykresy, zestawy ćwiczeń, pkt do odhaczenia. Próbuję sobie przypomnieć anorektyczną samodyscyplinę i wykorzystać fakt, że przydałoby mi się zrzucić kilka kg. 2,5 roku temu ważyłam jeszcze 42 kg. Dziś 57. Powrót do normalnej wagi odbył się wraz z zaczęciem brania środków antykoncepcyjnych i widać efekty. Co prawda cycki też mi urosły o 1,5 rozmiara, większe niż przed chorobą, ale zamiast zwalać na nie, czas wziąć się do roboty. Zadowoliłoby mnie 52 kg. Bez głodzenia się, powolutku... aby na Krym nie musieć kupować nowego kostiumu ;). No i nad mięśniami trzeba popracować, bo coś takie to ciałko nie jędrne się zrobiło ^^'. To przez Was! Siedzę i czytam Wasze blogi zamiast ćwiczyć ;P.


Majówka w górach rozbudziła we mnie pragnienie lata, gorąca, tej energii związanej ze słońcem, ciepłem, świeżym deszczem... Ach!