Uwierzyć w siebie

Od niedawna zaczęłam wierzyć, że jestem po prostu... ładna. I nawet nie chodzi o jakieś durne, fałszywe komplementy, ale gdy kolejna osoba, wyznała mi miłość, ba! z podkreśleniem, że niczego nie oczekuje, że wie, że jestem zajęta i po prostu chciała mi to powiedzieć, przy zachowaniu starych relacji, poczułam się... pomijając niezręczność - doceniona. A kiedy największy złośliwiec zaczął rozpowiadać naszym internetowym znajomym, jaka jestem piękna... nieśmiało zrozumiałam, że może faktycznie, brzydka nie jestem i może faktycznie mimo tej fajtłapowatości, coś we mnie jest takiego, co ludzi może przyciągać? Co prawda nie jest moim ulubionym zajęciem dawanie komuś kosza, bo nie lubię sprawiać nikomu przykrości, szczególnie, gdy jest dla mnie miły, lecz jaka kobieta nie lubi, gdy ktoś daje jej do zrozumienia, że mu się podoba?

Nie ważę już 40 kg, nie próbuję być idealna, ale jestem szczęśliwa i chyba to najbardziej dekoruje moją twarz. Nie anoreksja, nie makijaż... szczęście. Radość życia. A kiedy zrozumiałam, że mój A. jest dumny ze mnie jako dziewczyny, mimo mojej nieudolności, napawa mnie to jeszcze większą pewnością siebie, mimo że brzuch już nieco odstaje ;P.

I może tego mi właśnie brakowało? Bo po raz pierwszy udało mi się stwierdzić, że to, co piszę jest... dobre, więc zaczęło nabierać rozmachu :). Skończyłam właśnie 8 rozdział na 14 przewidzianych, a biorąc pod uwagę, że mam jakieś tam luzem akapity do skopiowania, uważam, że proces dobiega W KOŃCU upragnionego KOŃCA. Na moim blogu literackim, znajdziecie fragmenty z tej właśnie powieści: http://mononotegaki.blogspot.com/ Oczywiście jeszcze bez korekty, więc tekst jest nieco rozwalony, brakuje gdzie nie gdzie interpunkcji. Poprawię, jak skończę ;).

Dziwne, ile daje wiara w siebie... I mimo, że dalej sporo od siebie wymagam, potrzebowałam chyba tych wieści po całym remoncie, gdzie czułam się wbita w podłogę tak mocno, że ulatywałam sufitem piętro niżej. Oczywiście nie uważałam, że mam jakąś kruchą samoocenę, jak co niektórzy, ale najłatwiej też mi nie było znosić codziennie ostrą krytykę.

Szczerze? To nawet chyba nie lubię osób, których pewność siebie jest na minusie. Znam kilka takich, co zamiast po ludzku pogadać, co drugie zdanie pytają mnie, czy aby na pewno nie przeszkadzają, czy czemu ja chcę rozmawiać z takim beznadziejnym człowiekiem, jak on, oczekując mojego częstego zaprzeczania i pochwały. Męczy mnie to i czuję się zobligowana odgrywać rolę terapeuty, a nie znajomego, dlatego staram się trzymać od takich ludzi z daleka, albo polecić im, jakąś formę pomocy i delikatnie usunąć się w cień. Mniejsze lub większe kompleksy ma każdy, ale jeśli przysłaniają one nam życie - naprawdę trzeba udać się na terapię. Momentami taki kompleks może przybrać rozmiary obsesji. Do dziś trudno mi się wspomina swoją anoreksję. Pamiętam, że najchętniej rozmawiałam o jedzeniu, wymiotowaniu, kaloriach... Do niczego się społecznie nie nadawałam ;/.

Trzeba więc z tym walczyć! I wszystkim na dziś polecam znalezienie sobie 5 cech, które w sobie lubicie i pomyśleniu, jak właściwie siebie oceniacie? Czy lubicie swój wygląd, swoje życie?

Pozdrawiam w ten wakacyjny czas!