Terapia - z czym to się je

Zgodnie z obietnicą postanowiłam Wam przybliżyć na czym polega, jak wygląda psychoterapia i postaram obalić się też większość mitów z nią związanych. Zacznijmy więc od nich.

1) "Nie mam kasy na terapię".

Pierwszą zaskakującą rzeczą, z jaką się spotykam już na wstępie, jest fakt, iż wielu uważa, że za terapię trzeba płacić. Owszem w prywatnych gabinetach można zostawić fortunę, ale każdemu z nas przysługuje prawo do skorzystania z darmowej terapii, której należy szukać w ośrodkach z podpisaną umową z NFZ. Owszem wtedy czeka się na swoją kolej i kilka miesięcy czasem, więc dlatego najlepiej zapisywać się zawczasu nim grunt usunie się nam całkowicie spod nóg.

2) "Ja nie mam czasu na takie bzdury"

Terapia zazwyczaj trwa jedną godzinę tygodniowo. Jeśli, wiec ktoś mówi, że nie ma czasu, jest to najzwyklejsza wymówka. Przy większym problemie częstotliwość spotkań jest zwiększana, ale nie przekracza 2 godzin tygodniowo, bo pacjent musi mieć też czas na przemyślenie tego, co się na terapii zadziało. Terapia w ośrodku z NFZ trwa ok. roku, jeśli jednak rzecz dotyczy, traumy, czy przemocy, są do tego specjalne ośrodki i fundacje, gdzie pacjent ma terapię tyle, ile potrzebuje i zawsze może do niej wrócić. Spotkałam się też z tym, że w po odbyciu bezpłatnej, rocznej terapii, jeśli ktoś dalej potrzebuje chodzić, może swoją terapię przedłużyć, niestety już odpłatnie.

3) "Nie jestem chory psychicznie, aby chodzić na jakąś tam terapię"

Psycholog to nie psychiatra. Nie leczy chorych psychicznie, ale poprzez terapię, może złagodzić skutki choroby, dojść jej przyczyny, czy po prostu sprawić, że pacjent ze swoją chorobą nauczy się żyć. Jednakże choroby stricte, jako takie leczy psychiatra.

4) "Ja nie umiem obcej osobie opowiadać o swoim życiu"

Cóż... chyba mało kto umie. Raczej nie spotkałam się z tym, że pacjent przychodzi, mówi jak się nazywa, po czym przechodzi do gwałtów i bicia. Nie bez powodu terapia trwa rok, czy kilka lat. Pacjent ma czas, aby z psychologiem się zapoznać, zaufać mu i otworzyć się przed nim. Owszem, im szybciej to zrobi, tym szybciej terapia może zadziałać, ale nikt od pacjenta nie oczekuje, że otworzy się w określonym czasie i musi to zrobić. To tylko i wyłącznie decyzja pacjenta. W dodatku, jeśli specjalista mu nie pasuje, ma prawo do zmiany terapeuty w każdej chwili.

5) "Psycholog i tak nie rozwiąże moich problemów"

Ano prawda, skąd pomysł, że jego zadaniem jest rozwiązywanie naszych problemów? Psycholog to nie ktoś, kto weźmie nas za rączkę i poprowadzi mówiąc, co mamy robić, jak się zachowywać. On jest po to, aby drogę wskazywać, spojrzeć na nasz problem z innej perspektywy, podrzucić kilka pomysłów, albo zwyczajnie wskazać to, czego my nie zauważyliśmy. Psycholog to przede wszystkim osoba, która ma nas słuchać, a nie podejmować za nas decyzje. Najbardziej widać to w terapii małżeństw i rodzin. Każdy widzi konflikt po swojemu i dopiero osoba trzecia pozwala, aby go uporządkować i zażegnać. Wytłumaczyć, jego możliwe przyczyny, albo pozwolić pacjentom samym, aby je odkryli. 

Każdemu z Was właściwie terapie polecam. Nie, nie dlatego, że każdy z Was ma zapewne, jakiś problem, ale dlatego, że terapia to źródło wiedzy o nas samych. Zwiększa naszą samoświadomość, odkrywa szersze pole widzenia, wszystkiego, co robimy.

Pierwsze 3 spotkania są to spotkania organizacyjne. Psycholog i pacjent się zapoznają, wymieniają swoje oczekiwanie. Pacjent próbuje zarysować nieco choćby problem, ew. jeśli nie umie o nim mówić skutki. Opowiada, dlaczego na terapie się zdecydował i co chciałby zmienić w swoim życiu. Czasem pojawiają się testy psychologiczne, długi też czas trwa samo zbieranie suchych danych o osobie, która się zgłosiła. Wiele osób po tych spotkaniach z terapii ucieka, bo... myśli że właśnie tak terapia wygląda, że jest jakimś wywiadem, suchym, pozbawionym emocji. Kiedy informuję ich, że pierwsze spotkania zawsze tak wyglądają, patrzą na mnie nieufnie, i zazwyczaj boją się już wrócić, ze wstydu, że odeszli.

Na terapii liczy się to, co pacjent ma do powiedzenia. Oczywiście są jej różne nurty i psycholog może zwracać uwagę na różne sprawy w zależności do jakiej szkoły należy, jednak większość pacjentów nie ma o tym zielonego pojęcia. Psychoterapia, to psychoterapia i skoro każda ma na celu polepszenie bytu pacjenta, to co za różnica? Teoretycznie żadna, ale czasem warto się tym zainteresować i umieć odpowiednio ją dobrać dla siebie. Bo ktoś kto po prostu boi się pająków, i chce pokonać fobie, powinien skupić się na tym, wybierając terapię implozywną, miast rozmawiać o swoim dzieciństwie i doszukiwać się przyczyn swojego lęku. Nie każdemu też może po prostu pasować zajmowanie się samymi procesami, czy przyjmowanie założeń GESTALT.

Nie ma odpowiedzi na to, która szkoła jest najlepsza, dlatego niewielu ludzi zwraca na to uwagę. Każdy przychodzi na terapię po coś, i jeśli cel jest osiągnięty, to nie obchodzi go dzięki jakim poglądom.

Wielu ludzi potrafi, jednak terapię przerwać. Zazwyczaj dzieje się to w połowie, gdy zaczyna poruszać się trudne tematy, kiedy zaczyna "boleć". To największy błąd, jaki można popełnić, bo pacjent stojąc blisko polepszenia swojego życia, przekreśla cały swój dotychczasowy wysiłek, stwierdzając, że terapia mu nie pomaga, bo przecież jest mu gorzej. Ano właśnie jak terapia zaczyna boleć, to pierwszy z symptomów, że działa. Do psychologa idzie się, jak do chirurga ze źle zrośniętą kością. Tylko, że każdy rozumie, iż chirurg musi kość ponownie połamać, aby zrosła się dobrze, ale mało kto rozumie, że u psychologa zostają rozdrapane rany, z którymi on ledwo sobie poradził. Ano czasem trzeba, jeśli jakieś wydarzenia wpływają na naszą sytuację teraz, warto do nich wrócić i przyjrzeć się im z bliska.

Po depresyjnym nastroju zazwyczaj wszystko zaczyna się układać. Terapię, jednak (tą nieograniczoną czasowo) kończy się dopiero, gdy oboje i pacjent i terapeuta, stwierdzą, że już nie jest potrzebna.

Cóż... ja swoją zakończyłam nie do końca tak, jak się powinno, bo po prostu zabrakło mi czasu na dojazdy po źle ustalonym planie. Moja terapeutka w ośrodku nie była już we wszystkie dni, a te w które była nie mogłam akurat ja. Niskie zarobki spowodowały, że bardziej przeniosła się do prywatnej kliniki. Miałyśmy do wyboru, więc albo wstrzymać się przez semestr, albo terapię zakończyć. Ponieważ z resztą kwestii mogłam poradzić już sobie sama, terapeutka stwierdziła, że nie ma sensu nic zawieszać, bo wierzy, że już sobie poradzę. Momentami żałuję, bo ciągle przychodzą mi do głowy tematy, których nie zdążyłyśmy poruszyć, a bym chciała, ale nie czuję już potrzeby jej pomocy. Strasznie polubiłam swoją psycholog, i odkąd zaczęłam studiować psychologię, rozmawiałyśmy nie tylko o moim życiu i umówiłyśmy się, że jeśli nie wrócę do niej na terapię, a mój A. o którym wiele musiała się nasłuchać i pomagać mi go zrozumieć, mi się oświadczy, to przyjmie moje zaproszenie na ślub i wesele.

Niby znam etykę lekarzy, ale myślę też, że pod koniec terapii zaczęła mnie bardziej traktować, jak znajomą po fachu, stąd takie porozumienie, a jedno obiecane spotkanie w przyszłości - mam nadzieję niedalekiej ;) - wiosny w sumie nie czyni, a szkoda bo wiele mogłabym się od niej nauczyć. Chętnie, jednak jej pokażę, że radzę sobie w życiu, i że po części mi w tym pomogła. O problemach się nasłuchała, fajnie będzie dla odmiany pokazać jej moje szczęście ;).

A Wam myślę, że trochę rozjaśniłam w głowie?