Takie tam sprawy

Z gór wróciłam w poniedziałek wieczorem. Misiek mnie odebrał i miał wpaść do mnie na 10 minut. Pamiętajcie, że jeśli jedziecie pociągiem i ktoś Was pyta, o której przyjeżdżacie, zawsze podawajcie godzinę 30 minut późniejszą! Moje Kochanie na szczęście, mimo dyżuru, wciąż stał na stacji i cierpliwie czekał. Po sytuacji z M., możliwości znalezienia mojego ojca, tygodniowym rozstaniu, myślałam że rzucę się na niego, z całą tą swoją miłością. O dziwo rzucać się nie musiałam, bo Misiek zamiast zostać u mnie te 10 minut został, ponad 10 godzin ;P. Długo musiałam zbierać z ziemi swoją buzię, gdy proponował, że zrobi mi kolacje, że może zabierze zaraz do knajpy, że nawet zrobi zakupy, jeśli mam na coś konkretnego ochotę. Popatrzyłam na swój odstający brzuch, aby upewnić się, że nie jestem w ciąży, a on i tak spełnia moje zachcianki. Widać spragniony facet, to dobry facet.

Po zjedzeniu i zaspokojeniu swojej "tęsknoty", zaczęliśmy oglądać filmy, każdy swoje. Słysząc jak się nawalają w jego komputerze, po prostu uciekłam. Niestety i tak te najlepsze sceny MUSIAŁ mi opowiedzieć, najlepsze nawalanki MUSIAŁ mi pokazać, więc kiedy skończyłam oglądać swoje, puścił film od początku przewijając gorsze sceny i tłumacząc, z którego roku są pancerniki i jaką one mają moc. Niezwykle pasjonujące, choć widząc jaką ma radosną minę, jaki jest szczęśliwy, nie mogłam się przestać uśmiechać, nawet gdy chichrał, kiedy komuś wystrzeliła bazuka przy twarzy... Cóż, przynajmniej nie mam wątpliwości, że to 100%centowy facet.

O 13 wpadła moja matka. Opowiedziała mi, jak zareagował mój ojciec na propozycję spotkania. Ponoć się "napalił", a potem przestraszył i stwierdził, że nie mogę go tak zobaczyć, że on musi schudnąć. -_-. Tu już nie mam pewności iluprocentowy jest to facet, ale mam nadzieję, że mówił to z humorem. Chce pozałatwiać jeszcze, jakieś swoje sprawy i... chyba chodziło mu o żonę, która nie jest mi przychylna. Dobrze, że chce to załatwić, nim mi coś obieca, czy zdecydujemy się na jakąś relację. Znaczy, że podchodzi do tego poważnie.

Jako absolutnie miastowa dziewczyna cieszę się teraz byle pierdołą. Szybkim netem, dostępem do sklepów, CZYSTOŚCIĄ. Nie macie pojęcia, jak ciężko poruszać się w domu, w którym jest 98-letnia babcia i facet z Alzheimerem, który choć ma tylko lekkie problemy z pamięcią i zdrową całą resztę ciała, wykorzystuje swoją chorobę, aby się nie myć, srać pod siebie, sikać po podłodze. Bo nawet jak nie trafi do kibla to on jest chory, nie wytrze po sobie. Swoją córkę i żonę, traktuje jak służące. Jego żona z przepracowania leży już w szpitalu, jego córka ma raka. Kiedy przyjechałam ja z ciocią, też było: podaj, przynieś, zrób mi. Za każdym razem zagryzałam swój język, aby nie było awantury. Nie podoba mi się, że zdrowego chłopa traktuje się, jak inwalidę, a ten kompletnie nic nie zrobi w domu, bo to należy do "bab". Rozumiem, że niegdyś dbał zwierzęta, których teraz nie ma,że miał inne obowiązki i że nie musi umieć gotować, ale zrobić sobie tą kanapkę, czy zmyć talerzyk po sobie no to ludzie, nie wymaga to specjalnych kwalifikacji chyba? Z drugiej strony nie raz, nie dwa oberwało mi się, że mówiłam tam prawdę, więc wolałam, po prostu uciec od tej chorej sytuacji, szczególnie, że wzmagała bardzo dużo nerwów u mojej cioci i jej przyjaciółki, i darły się po sobie na przemian. Wakacji więc tych, nie zaliczam do udanych. Jedynie mój kot nie ma zastrzeżeń.

W domu okazało się, że starłam swoje trampki i w podeszwach mam już dziury, myszka nie działa i prawdopodobnie stracę wszystkie swoje zdjęcia i dane z dysku zewnętrznego. Wyobraźcie sobie, że od lat zgrywacie na jedną, PEWNĄ rzecz, Wasze najważniejsze pliki i akurat to się psuje. Miałam tam zdjęcia ze swojej 18tki, ze swoich wszystkich wycieczek, zagranicznych i tych po całej Polsce i nagle tego nie ma... Pal licho, że nie mogę napisać nowej notki na blogu podróżniczym, choć też szkoda, ale nigdy więcej nie móc wrócić do tych zdjęć, to jest już straszne... Żałuję, że nie wywoływałam tych najważniejszych. Jednak klisza to jedyny pewniak.

Z tego wszystkiego, aż poszłam na zakupy. Kupiłam pancerne trampki, których mam nadzieję, nie rozwalić w kilka miesięcy, jak każde swoje szmaciaki i nowy kostium kąpielowy, za którym nachodziłam się, co nie miara. Nie rozumiem, czy cała Polska nosi rozmiar B? Byłam załamana, gdy okazywało się, że w moim rozmiarze jest tylko jakiś oczojebny kurczaczek, do którego muszę dobrać sobie majtki z innego kompletu. Stwierdziwszy, że nie chcę być na plaży latarnią morską, poszłam do CALZEDONII, i naprawdę muszę przyznać, że jestem zadowolona.W KOŃCU!

Problem jest tylko taki, że... kasa na żarcie też poszła się... ekhem seksić (aby nie użyć nie cenzuralnego słowa). Bez myszki żyć nie umiem, więc musiałam kupić nową, jakąś najtańszą, ale jednak. Kupiłam też trochę rzeczy do żarcia, aby mieć chociaż na obiady codziennie i cóż... Na obiady mam, na śniadania i kolacje już nie. Na picie nie, na papier toaletowy nie... Rentę dostaję 20 sierpnia. Jednakże bałam się 6 dni przed wyjazdem dopiero zacząć chodzić za butami i kostiumem, bo będzie znacznie więcej rzeczy do załatwienia, a i wyprzedaże się pokończą, więc cóż... jakoś muszę pokombinować.... Papier może wyniosę z Arkadii, a jak braknie picia pojadę pomieszkać do mojego A. ^^, innych opcji nie widzę. Jak się nie pojawię znaczy, że zdechłam z pragnienia i głodu ;)

PS. Dziś, ok. 5 rano skończyłam 9 rozdział mojej powieści :)