Nieszczęśliwa miłość

Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczu­ciem. Miłość jest zap­rzecze­niem egoiz­mu, za­bor­czości, jest skiero­waniem się ku dru­giej oso­bie, jest prag­nieniem prze­de wszys­tkim jej szczęścia, cza­sem wbrew własnemu. - Vincent van Gogh

Chciałoby się jakoś zacząć normalnie, radosnym tonem. Że powieść mi idzie, coraz szybciej, że mojemu kochanie nic nie jest i dobrze się bawi na Woodstocku, że życie toczy się dalej, swoim nudnym torem, ale tak nie jest. Ktoś zburzył mi cały dzień jednym telefonem - mój eks, mój przyjaciel M.

Niedawno się spotkaliśmy. Opowiadał mi o problemach ze swoją dziewczyną i o tym, że się w końcu rozstali. Mówił, że niestety sięgnął raz po alkohol po rozstaniu, ale znalazł też inny sposób uspokajania się i że dziękuje, że może na mnie liczyć. Mówił o swoich planach, o terapii, o prawie jazdy, o pracy i o tym, że faktycznie nie będzie musiał wracać do więzienia, jak to wszystko poukłada. Ponieważ miał po drodze, odprowadził mnie do domu i zniknął w autobusie. Tyle go widziałam. Następnego dnia wyjechałam w góry i dostałam telefon od jego babci, że M. dalej pije, że gdzieś zniknął. Zadzwoniłam do niego, ściągnęłam do domu. Nie wiem, czemu ale zawsze się mnie słuchał... Może dlatego jego babcia zawsze w kryzysowych sytuacjach dzwoniła do mnie?

M. jednak pić nie skończył. Zdemolował babci mieszkanie, ukradł jej klucze, kartę do bankomatu, oraz.... bardzo niebezpieczne leki. Zadzwonił do mnie, powiedział, że wziął i zaczął rozpamiętywać przeszłość... Dlaczego go zostawiłam, czemu nie mogliśmy być razem, a przyjaciółmi potrafimy i pytał, czy bez miłości sama stanęłabym na nogi, czy przeżyłabym bez mojego A., chcąc wytłumaczyć tym, fakt, iż on sobie nie radzi. Cóż odpowiedź była dla mnie prosta. Bo tak jak niegdyś potrzebowałam dużego wsparcia, tak teraz z mostu nie zamierzam sie rzucać, jeśli by mnie zostawił. Chciał się założyć. Stwierdziłam, że nie ma sprawy, bo przecież jeśli kiedyś się rozstaniemy to moim obowiązkiem będzie spróbować żyć dalej. Dopiero potem zrozumiałam, że w tym zakładzie chodzi mu o coś więcej. Ja miałam rzucić mojego A., i zacząć sobie radzić bez niego...

Dziwne, że moje serce stanęło, nawet jeśli nie zamierzałam tego zrobić. Przed oczyma miałam jego obraz, gdy mu to mówię, że z nami koniec, jego zawiedzioną minę, wściekłość, chęć zrozumienia i wycofanie. Potem sama poczułam pustkę. Nie ma A., nie ma jego ciała, dotyku, zapachu, śmiechu... Po czym wyobraziłam sobie, że nie ma M., mojego przyjaciela, który zawsze mnie rozumiał, przeżył to, co ja i poczułam się paskudnie. Jak można wybierać pomiędzy miłością, a czyimś życiem???!!!

M. oczywiście wiedział, co robi, co mogłam poczuć, bo zaraz się wycofał. Jego rozsądek walczył z lekami i wódką, która krążyła już po organizmie. Powiedział że pragnie mojego szczęścia, i abym w ogóle o tym nie myślała - mądrala szantażysta. Co miałabym powiedzieć samobójcy, aby zgłosił się do szpitala, jak nie to, co by chciał usłyszeć?

Kiedy w końcu udało nam się go namierzyć i zaczął się wyścig z czasem, czy zdąży się go odnaleźć i zmusić do zgłoszenia do szpitala, czy nie, zadzwonił po raz kolejny, płacząc. Mówił, że nie był przecież dla mnie zły, że nic mi nie zrobił, więc czemu nie umiałam go pokochać? No właśnie czemu? Rozsądkiem szukałam szybko swoich poprzednich argumentów, zła że wszyscy schodzą się i rozstają normalnie, a ja po dziś dzień muszę ponosić konsekwencje jednego porzucenia. Cały czas byłam z nim szczera. Nie kochałam, chciałam spróbować, myśląc, że miłość pojawi się z czasem. Nie pojawiła, uciekłam, gdy tylko M. zaczął się przywiązywać, a raczej on uciekł. Wtedy jeszcze się leczył, raz w jednym szpitalu, raz w drugim, prawie nie mieliśmy kontaktu. Nie byłam wtedy tą samą osobą co dziś. Też potrzebowałam wsparcia, też miałam problemy wymagające leczenie. M. tego wsparcia nie mógł mi dać, a ja swojego serca do niego zmusić nie mogłam. Niby logiczne, ale gdy płaczący facet, pyta się Ciebie dlaczego, nie wiadomo, co odpowiedzieć.

Dziwne, że tylko kilka telefonów tak mnie dziś wyczerpało. Czułam, jak niebezpiecznie lawiruję słowami na krawędzi, z której miałam obowiązek sprowadzić M., jeśli nie chcę potem jego śmiercią dręczyć się przez resztę życia. Nie ukrywał, że dalej mnie kocha, ja nie ukrywałam, że nie możemy już próbować. Nawet jeśli kłamstwem zaprowadziłabym go do szpitala, to jeśli by zrozumiał, że to kłamstwo, zapewne akcję, by powtórzył. Śmieszne, że przez te 2 lata nie udało mu się przestać mnie kochać. Nie zawsze byłam dla niego dobra, czasem moja chłodna konsekwencja sprowadzała na niego problemu, a jednak. Może nawet, by mnie to wzruszyło, gdybym się tak o niego nie martwiła, lecz uwierzcie mi, o ile zadurzenie w kobiecie, z którą się być nie może, jest słodkie, może podwyższać samoocenę, przypominać, że jesteśmy atrakcyjne, i za coś faceci nas lubią, o tyle miłość, gdy kobieta nic nie może dać w zamian, wydaje się mordęgą dla obojga, jeśli żadne nie chce dla drugiego źle...

M. nie był przyjemny ale udało mi się przekonać go aby dał się znaleźć. Jest już bezpieczny. Żywy. Tylko, co ja mogę dla niego zrobić, aby żadne z nas nie straciło przyjaciela, ale aby on wyleczył się z miłości i miał we mnie po prostu oparcie?