Droga do ojca cz.1

Nie znam swojego ojca. W sumie nawet tak się przyzwyczaiłam do myśli, że go nie ma, iż nawet nie zamierzałam go szukać, bo co mogłabym mu powiedzieć? Wiedziałam tylko, że ma nową rodzinę, a ja prawdopodobnie przyrodniego brata. Tyle. Nigdy nie widziałam go na zdjęciu, nie wiedziałam, jak ma na nazwisko, ani jakim jest człowiekiem.

Kiedy miałam 15 lat dostałam w swoje imieniny smsa z nieznanego numeru o treści: "Wszystkiego najlepszego z okazji imienin. Życzy... tata." Serce zabiło mi mocniej. Nie wiedziałam, jak zareagować, nie byłam na to gotowa, a co gorsza nie wiedziałam skąd ma mój numer, i czy to nie, jakiś żart. Dowiedziawszy się, że spotkał się z moją matką i ją o niego poprosił, a ona mu tak po prostu dała - wściekłam się. Nawypisywałam w smsie wiele przykrych, pełnych goryczy słów, bo wtedy... wtedy po ludzku go potrzebowałam. 2 sprawy w sądzie, możliwość trafienia do domu dziecka, a jego stać tylko na życzenia! Miał być ojcem, miał mnie wspierać, miał po prostu być! Zakazałam mu więcej pisać i zmieniłam numer.

Długo żałowałam tej decyzji. Myślałam, że będzie o mnie walczył, że zdobędzie mój nowy numer po raz kolejny, ale nic takiego się nie stało. Z biegiem czasu zrozumiałam, że życie nie jest telenowelą, w której pojawiają się bohaterskie czyny, i że on najzwyczajniej w świecie też nie był gotowy na poznanie swojej córki, a ja mu tego nie ułatwiłam. Ba! Nie był gotowy na zostanie ojcem, bo powiedzcie mi, który siedemnastolatek na ojca się nadaje? Moja matka mocno zrypała mu życie. Ponoć strasznie chciała zobaczyć, jak to jest mieć dziecko i wyhaczyła mojego ojca na dyskotece, by został dawcą nasienia. Był to jeden z jej płodnych dni i poprosiła, aby chłopak się nie kłopotał zabezpieczeniem, bo niby bierze tabletki. Tak oto powstałam ja.

Niedawno z kumpelą rozmawiałyśmy o ojcach. Jej znalazł się po latach i ponoć już dobrze pełnił swoją funkcję. Zastanowiło mnie to. Jak mogłoby być z moim teraz? Zaczęłam być go ciekawa. Czy ma już siwe włosy? Czy mam cokolwiek z niego? Nikt u mnie w rodzinie nie ma takich pełnych ust, wszyscy mają cienką linię, jedynie ich zarys i wystające podbródki, ja nie. Ja jedyna mam też zdrowe, gęste włosy, których nigdzie w rodzinie dopatrzyć się nie mogę. Czy to mogłyby być cechy po ojcu? Kim on w ogóle jest? Czy jest wykształcony i ambitny, jak ja? Czy inteligentny? Jakim jest człowiekiem?

Pod wpływem tych pytań napisałam do matki, a ona powiedziała, że do niego... zadzwoni. Byłam w szoku. To przez całe 23 lata mojego życia on był pod jej telefonem? Myślałam, że odnajdzie go poprzez swoich wspólnych znajomych, że trzeba będzie poczekać, że szukanie może nie przynieść rezultatu, a ona tak po prostu do niego zadzwoniła! Wiem, że jego żona jest przeciwko mnie, że się boi, iż mogłabym rozwalić im rodzinę, ale on jest mocno zainteresowany. Ponoć chce się także spotkać. Myślę, że dla mnie to dobry moment. Jestem zadowolona ze swojego życia, czuję się kochana, nie przeżyję, jakoś strasznie rozczarowania swoim ojcem i przede wszystkim ja go nie potrzebuję. Myślę, że nawet chciałabym, aby na tym jednym spotkaniu się zakończyło. Ciężko byłoby nagle do obcego faceta mówić tato i wdrażać go w swoją historię, zapraszać na święta. Ja mam swoje życie, on swoje. Chcę zaspokoić jedynie swoją ciekawość, ale... co jeśli poprosi o kolejne spotkanie?

Jak na złość przeczytałam w Charaktery artykuł pt. "Droga do ojca". Ponieważ wszyscy uważają, że ojciec bardzo wpływa na życie swoich córek, zachęcali, aby spróbować dotrzeć do swojego ojca, nieobecnego emocjonalnie, czy fizycznie i wybaczyć mu, co było, aby zdążyć przeżyć wspólnie resztę lat. Cóż, rzeczywiście brak ojca negatywnie może wpływać na życie, ale skończyłam terapię, nie wybrałam jakieś menela na partnera życiowego i nie zatruwam mojemu A. życia swoimi złymi doświadczeniami z mężczyznami. Nie umiem zrozumieć, do czego ojciec mógłby mi być potrzebny. A może nie chcę, aby był potrzebny? 

A co Wy byście zrobili na moim miejscu? Tylko zaspokoili ciekawość, czy budowali relację na przyszłość?