Psychologiczne szarlataństwo

Niedawno poznałam przez internet pewnego chłopaka. On zagadał, ja nie chciałam go poznawać. Byłam nieprzyjemna, zrzędliwa, wredna i złośliwa, a on... zachowywał się, jakby się we mnie zadurzył wiedząc jedynie, jak mam na imię i gdzie studiuję. Nie zmieniłam swojego zachowania, bo facet był sztywny, kompletnie pozbawiony poczucia humoru, a rozmowa dla mnie nieciekawa. Co chwila się obrażał, zmieniał mu się nastrój i nie kojarzył podstawowych faktów. Kiedy moja koleżanka ze śmiechem powiedziała, że ma 18 lat, mimo wcześniejszych informacji, że jest od niego starsza, on jej uwierzył... Wielu innych faktów też nie umiał poskładać. Powiecie, że niby nic takiego, ale... chłopak właśnie kończy psychologię i już pracuje z pacjentami. To człowiek, który ma stawiać im diagnozy i ze swoją chwiejnością emocjonalną próbować im pomóc. Byłam, a raczej jestem dalej w szoku. 

Terapię musi przejść jedynie psychoterapeuta, każda inna specjalizacja nie jest obarczona tym warunkiem, choć według mnie - powinna. Pracując z pacjentami nie można się obrażać, brać wszystkiego do siebie, czy mieć jakiś poważniejszy problem rzutujący na naszą psychikę. Niestety dzieje się inaczej. Wielu niedoświadczonych psychologów ląduję często w szpitalach psychiatrycznych. Poznałam już jedną kobietę, która prowadzi tam terapię... będąc dopiero w trakcie kursu na certyfikat psychoterapeuty. W swojej książce poruszam wiele z błędów niby specjalistów, lecz dopiero teraz dociera do mnie, jak niewielu z nich jest prawdziwymi specjalistami.

Gorsi są, jednak jeszcze pacjenci. Czemu? Bo nawet mając możliwość iść na terapię z rasowym specjalistą, to niektórym wstyd, szkoda kasy (na prywatne przychodnie), albo czasu (na publiczne) i sami, chcąc rozwiązania swoich problemów od ręki, pakują się w ręce ludzi, którzy nie mają żadnego dyplomu, ani kompetencji. Tak, w ręce internetu. Powiedzcie, kto mi broni zrobić sobie stronkę, że niby jestem dyplomowanym psychologiem z x- letnim doświadczeniem i podać tam swojego maila, aby tam przesyłać opis problemów, a ja odpiszę, jak na konto wpłynie tyle i tyle? Ano nikt. A ludzie, którzy naprawdę terapii potrzebują, bojąc się, co powiedzą bliscy, zapierając się, że nie są nienormalni, często uważają to za lepszą formę pomocy.

Są jeszcze więksi desperaci. Wiecie ile bez żadnej reklamy miałam już wirtualnych pacjentów? Wyszukują poprzez naszą klasę i fb ludzi studiujących psychologię i na dzień dobry walą wiadomością, którą można spokojnie podzielić na kilka stron A4. Oczywiście wciąż mam jeszcze zdrowy odruch, chęci pomocy, ale z drugiej strony psychologia to mój przyszły zawód. Nie powinnam szerzyć szarlataństwa, dawać porad za darmo i przede wszystkich dawać je wszędzie i każdemu, bo wypalę się nim jeszcze pójdę do pracy.

W przyszłości moim marzeniem jest założyć własny gabinet psychoterapeutyczny, może nawet połączony z oddziałem psychiatrycznym? Chciałabym jego otwarcie pogodzić z kampanią społeczną, która byłaby też moją reklamą. Pokazywałaby, gdzie najlepiej szukać pomocy i, że powinno się jej szukać, nim będzie za późno. Reklama mówiłaby o wstydzie, nakłaniała do przełamania go, a mój ośrodek, miałby też grupy wsparcia dla zdrowych ludzi o "normalnych" problemach, tematycznie, co pół roku. Np. dla nauczycieli, którzy są obciążeni swoją pracą z młodzieżą, dla lekarzy pod dużą presją, dla ojców nastolatków itd. Wydaje mi się bowiem, że nie wszystko wymaga terapii, ale znacznie więcej spraw ludzkich potrzebuje po prostu wsparcia. Co do internetu mam jeszcze mieszane uczucia, może darmowa pre-konsultacja? Na pewno nie chciałabym czytać powieści, które od niedawna przysyłają mi ludzie, którzy hardo twierdzą, gdy odsyłam ich do poradni, że nie potrzebują psychologa. JAAAAAAASNE.

A Wy? Jakby się coś Wam przydarzyło wymagającego, jakiejś interwencji, poszlibyście do psychologa, czy dręczyli się sami? Jeśli unikalibyście psychologa, to dlaczego? Co by Was powstrzymywało?