Przedwyjazdowe porządki

Siedziałam w autobusie z nową walizką, napakowaną zakupami przed-wyjazdowymi. Była ciężka, więc trzymałam ją z boku nie chcąc taszczyć na schodek, na którym znajdowało się siedzenie. Nawet nie wiem, jak to się potem stało, ale pamiętam strasznie mocne hamowanie i jak wiruje przede mną barierka, schody, druga barierka i podłoga. Próbowałam chwycić się czegoś po drodze, ale to nie wystarczyło. Byłam zbyt zaskoczona, i zbyt wychylona przez walizkę. Runęłam plecami na podłogę. Nie mam pojęcia, jakim cudem, skoro leciałam przodem, ale uderzyłam dość mocno, by przez jakiś czas nie móc złapać oddechu.

Kiedy autobus w końcu stanął, poczułam straszny ból w nodze. Spojrzałam na swoje kolano. Miało takie dziwne wgłębienie, jakby coś próbowało je naciąć, krew jednak się nie polała. Ciocia pomogła mi jakoś wstać. Problem w tym, że stać nie mogłam. Przyleciał do nas kierowca zatroskany. Tłumaczył, że ktoś chcąc wyprzedzić autobus, zajechał nam drogę. Jakiś chłopak z tyłu podszedł do niego i rozkazał mu jechać, bo spieszy się na casting. Ciotka przez ten czas osadziła mnie na siedzeniu, ale nie mogłam nic powiedzieć z bólu. Starałam się nie rozpłakać i przeżyć ten pierwszy, najgorszy ból. Kierowca wdał się w pyskówkę z chłopakiem:

- Ja za to odpowiadam!

- A co mnie to obchodzi, mnie kariera obchodzi! Ma pan jechać, bo pana zaskarżę!

Aż reszta pasażerów się wkurzyła i stwierdziła, że wszyscy wolą poczekać, jak najdłużej, byleby ten gagatek się spóźnił na swój casting. 

Kiedy w końcu odwróciłam się w stronę kierowcy, spytał mnie, czy wezwać pogotowie. Może to głupie, bo nie umiejąc jeszcze stanąć na bolącej nodze - nie wiedząc, czy jest złamana, powiedziałam, że nie, mając przed oczami siebie w gipsie na plaży.

Na szczęście rzeczywiście złamania nie ma, choć przeżyłam chwilę grozy. Kolano mam obrzęknięte, wzdłuż tego dziwnego wgniecenia, czerwoną pręgę i stłuczony tyłek. Aczkolwiek wciąż jestem pod wrażeniem, że hamował cały autobus, ale kto przez niego przeleciał? No tylko ja. Z talentem po prostu trzeba się już urodzić. YEAH.

Poza trudnościami w chodzeniu porządkuję swoje życie, aby o nic się już nie martwić. Zostawiam instrukcje w grze, swojemu klanowi, próbuje skończyć powieść, pospotykać się z kim trzeba, ale... w tym porządkowaniu jakoś nie ma filologii polskiej. Wiem, że po powrocie z Krymu nie zdążę się już przygotować do sesji poprawkowej. Nikomu nie mówię, że zrezygnowałam, ale mam wrażenie, że decyzja podejmie się sama przez wyjazd i moje nieróbstwo.Wiele osób zrezygnowało i wydaje mi się, że też czeka mnie nieco inna ścieżka. Oczywiście się jeszcze zobaczy ;).

Porządkuję też cudze życia. Dziś spotkałam się z babcią M. Biedaczka nie daje już sobie rady, a M. całkiem się załamał i nie może wyjść z cugu. Poprosiła mnie o pomoc. Dziwnie się czuję, gdy 3 razy starsza kobieta ode mnie zgadza się na wszystkie moje zasady i jest wpatrzona we mnie tak, jakbym miała zesłać na nią zbawienie, ale czułam siłę poprzez jej zaufanie. Jednak, kiedy spotkaliśmy się we trójkę, poznałam, jak to rzeczywiście wygląda. Babcia chce się tylko poskarżyć, wyżalić, kompletnie nie słuchała co M. jej naobiecywał, oboje sobie przerywali, chociaż nie jej się nie dało przerwać... Kiedy zaproponowałam im terapię rodzinną, aby mogli nauczyć się ze sobą rozmawiać jego babca wydarła się na mnie strzelając focha, i już w atak, że co by jej syn na to powiedział, że ona nic nie musi, że z nią wszystko w porządku. Tłumaczyłam jej, że chodzi o samo porozumiewanie się z wnukiem, bo ja nie załatwię tego podczas jednego spotkania, a oboje mają do siebie żal. Uznała mnie, jednak za wroga i znowu zaczęli na siebie wrzeszczeć. Miałam ochotę wywiesić transparent:
"Ja dopiero skończyłam 2 rok psychologii, jestem małą, bezbronną, niedoszłą psycholożką bez praktyk z tak zaawansowanym poziomem mediacji! WYPUŚCIE MNIE!"

Byłam jednak cierpliwa, oboje powiedzieli sobie w końcu o co mają pretensje, dogadaliśmy się co do funkcjonowania w przyszłości:

• M. oddaje kasę babci
• M. szuka sobie pracy na zlecenia, aby nie było przed terapią problemów z urlopem
• M. jak idzie pić wysyła mi SMS z adresem, gdzie pije, aby jego babcia nie musiała go szukać
• M. mówi gdzie idzie i pi razy oko, kiedy wraca
• Babcia nie dopytuje, nie kontroluje go
• Babcia nie wypomina mu przeszłości
• Babcia szanuje, jeśli M. nie ma ochoty rozmawiać

Problem w tym, że... babcia złamała swoje przyrzeczenia jeszcze nim wyszłam i to kilkakrotnie -_-'., ale M. wie, że starszym ludziom potrzeba więcej czasu, aby coś zmienić w swoim zachowaniu. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Moja przyjaciółka też jest biedaczka przerażona. Wedle moich i Waszych przypuszczeń, coś poszło nie tak. Ojciec jej dziecka niby nie chce się rozstawać, ale ślub odłożyli, aby nie wchodzić w kredyty, a jej facet, jakby się wyłączył... Nie tyle, co ją odpycha, co nic nie robi, nie pomaga, gapi się w przestrzeń, stał się bierny i nieczuły. Nie wiem... może to tylko szok na jej ciążę, i że został "złapany" na stałe po dość niedługim czasie? Moja Kochana powoli oswaja się z byciem samotną matką, ale właściwie nie ma się do kogo zwrócić... Z tego, co zrozumiałam rodzice już jej nie chcą przez ciążę i jeśli nie ułoży się jej z chłopakiem... nie wiem co zrobi.

Jutro jadę po hrywny i piłkę plażową. Mam nadzieję, że jak wrócę nie znajdę przykrych smsów, ani od niej, ani od M., ani od jego babci!

Ponieważ część zdjęć udało mi się odzyskać postanowiłam reaktywować bloga podróżniczego, pod innym adresem: http://tambylec.wordpress.com/. Chcę prowadzić go już na serio i zabezpieczyć na nim, jak najwięcej zdjęć w razie kolejnej awarii sprzętu. Szczerze Wam go polecam, bo staram się podróżować tanio, opisuję najważniejsze ciekawostki kulturalne z innych państw, no i właściwie jest tam więcej zdjęć niż relacji. Nie jestem znawczynią, piszę więc, co mnie zdziwiło, na co się nacięłam, może nawet trochę w dość zabawny sposób ;). Jak kogoś interesują podróże - zapraszam!