Samozwańcza pisarka

Dziękuję Wam za poprzednią dyskusję i nowe spostrzeżenia. Nie ukrywam, że post był efektem mojej irytacji na faceta mojej matki, ale cóż, ja nic nie poradzę. Osobiście uważam, że nawet, jak kobieta z własnej woli i chęci zajmuje się domem, to w tych gorących okresach, jak np. święta zasługuje chociaż na propozycję pomocy. Aczkolwiek znam kobiety, które same z siebie robią niewolnice. Bynajmniej nie dlatego, że chcą, ale dlatego, że kościół, tradycja, mama, powiedzieli jej, że TAK TRZEBA. Mam jednak nadzieję, że każda z Was znajdzie swoje szczęście  i zrobi to przemyślanie. A teraz przejdźmy do przyjemniejszych już, przynajmniej dla mnie, rzeczy.

Dumnie muszę obwieścić, że skończyłam powieść. "Z Pamiętnika Psychiatryka - historia wariatki" gotowa jest na podbój świata. Tzn... właściwie to powieść gotowa, podejrzewam, że interpunkcja jeszcze nie, ale kto tam, by się przejmował! Jako eks studentka filologii polskiej wiem przecież, że ktoś z tych, co postanowili męczyć się dalej na owym kierunku, będzie miał obowiązek poprawiać teksty, takich wielkich ludzi, jak ja ;P.

No, ale zostawmy dumę twórcy, wróćmy do konkretów. Moja powieść ma 123 stron A4, jest zajebista, ma 15 rozdziałów, jest zajebista, dodatkowo prolog i epilog, jest zajebista, oparta na faktach, a za około tydzień pewnie już będzie miała projekt okładki. Ach, byłabym zapomniała, jest też zajebista ;P.

Historia jej powstania jest tak zawiła, jak mój troczek od bluzki, do którego dorwał się dwumiesięczny kocurek. Pomysł zrodził się, jak miałam 16 lat.  Walnęłam jeden rozdział, reszta nie przetrwała niestety wizji kolejnego pomysłu, do którego się zapaliłam. Postanowiłam bowiem napisać coś na wzór mangi, do której rysowania nie miałam cierpliwości, szczególnie, gdy bohaterowie, niemal w każdym okienku zmieniali proporcje. Dzielnie dotrwałam do końca "Bliźniaczej Więzi", po czym, jak zostały mi tylko poprawki, odechciało mi się i stwierdziłam, że nie zamierzam być kojarzona z fantastyką dla dzieci. Sprawa później sama się rozwiązała, bo dysk szlag trafił no i cóż. Przynajmniej rozwinęłam warsztat pisarski i postanowiłam dokończyć książkę o szpitalach psychiatrycznych, o których miałam coraz większą wiedzę, dzięki pewnym znajomościom i swoim studiom.

Oczywiście w trakcie pojawiały się nowe pomysły. Zaczął nawet powstawać "Głód", a i prolog "Natchnienia" czeka już na rozwinięcie. Byłam jednak dzielna i za każdym razem mówiłam sobie: "nie, nie, nie, najpierw skończę to!". 

Kiedy już kończyłam zmieniła mi się koncepcja. Co gorsza tak mi się spodobała, że zaczęłam pisać od nowa, kopiując część rozdziałów z poprzedniej wersji, w której nie zapisywałam zmian, aby mieć dla siebie obie. Przez ten nawyk "nie zapisuj" straciłam już kilka prac zaliczeniowych, ale co tam ^^'.

Potem stała się przykra rzecz. Kiedy główna bohaterka zaczęła przypominać mnie, postanowiłam stworzyć też postacie, mające odnośniki w realu, by w ukryty sposób do nich dotrzeć, by coś im powiedzieć, sama milcząc. I tak się stało, że dla fabuły najlepiej było, abym własną babcię uśmierciła na raka/ Jednakże, jak to opisałam, moja realna babcia rzeczywiście na raka zachorowała... Co gorsza miała większość objawów przeze mnie opisanych i także nie było dla niej już ratunku. Jej śmierć mocno zniechęciła mnie do jakiegokolwiek pisania. Za dużo zbiegów okoliczności, byłam przerażona, jakbym poprzez pisanie miała moc sprawczą. Wydaje mi się, że musiałam wpierw pogodzić się z tym, co się stało, aby wrócić do książki i do tamtych postaci, choć jak się domyślacie, tu także zaszła zmiana w fabule.

Pisanie spowodowało odżycie wszystkich wspomnień. Psychicznie jestem nieco podłamana, ale osobiście wolę być podłamana niż chodzić na zajęcia, a przez ostatni czas (wyłączając wakacje) wyglądało to mniej więcej tak:

(dialog z samą sobą):

JA: ach, nie chce mi się na zajęcia iść.

MONO: nie możesz tak olewać i się lenić

JA: no to se powieść popiszę, też praca
Także powieść była idealną wymówką na wszystko.

W zasadzie, więc nawet nie umiem określić ile mi to zajęło. Były okresy, kiedy powieści nie tykałam, te wszystkie zmiany... Dojrzewała w mojej głowie i dopiero w sumie na studiach psychologicznych byłam w stanie obiektywnie ocenić sytuację i dostrzec błędy systemu. Druga wersja szła już błyskawicznie. Potrafiłam rozdział dziennie robić.

Dziś jeszcze powysyłam maile do wydawnictw przekonując ich, że mam żyłę złota i tanio nie oddam :D. Musi mi się udać! Po prostu musi, szczególnie, że na ten semestr, wliczając przyszły wyjazd do Czech, już wykorzystałam wszystkie nieobecności ^^'' (oczywiście w celach motywujących, bo ja już MUSZĘ chodzić),no ale to nie może isć na marne!

No, ale dość już chwalenia się, trzymajcie za mnie kciuki. A jak reszta bloggerów-pisarzy stoi? Wiem, że nie jestem sama ;). Myślę też, aby w przyszłości niedalekiej, jak mi się uda wydać kolejną książkę, spróbuję otworzyć biznes polegający na konsultacji literackiej. Vill już się przekonała, że większość takowych polega na poprawianiu błędów, nie ma żadnego ukierunkowania, porad, co do fabuły, nauki o budowaniu napięcia, nikt też nie daje porad, jak pisać lepiej. Moja przyjaciółka również pisarka, choć ma na koncie więcej powieści niż ja, zakłada szkołę kreatywnego pisania. Ja aż takich ambicji nie mam, ale poradnictwo on-line, z kosztem w zależności od ilości przesłanych mi stron, czemu nie? Co Wy na to? Podoba się Wam mój pomysł? A może swoich prób podejmuje więcej osób, niż się do tego na blogach przyznaje ;>???