Przeciąganie kotka

Zapewne niejeden z Was spotkał taki typ osoby: bezdzietnej, starszej, niemającej zbytnio nic do roboty, z hyziem na punkcie swoich zwierzątek. Ano ja na takową trafiłam już w dzieciństwie. Starsza kobieta oprócz swoich zwierzątek dokarmiała jeszcze koty z piwnicy. Co godzinę też wygadała przez okno, czy dzieciaki nie straszą jej kotów, inaczej szła na skargę do rodziców. Miałam jednak nadzieję, że już mam to doświadczenie za sobą. Jakże się myliłam! One się rozmnażają! No i do takiej trafił kotek, którego miałam adoptować... :(

Jak wiecie miałam adoptować drugiego kotka... Mama znalazła malucha na ulicy, jego matkę rozjechało... Maluch sam nawet nie jadł. Zawiozła go na działkę, nie wiedząc, co zrobić i chcąc przemyśleć sprawę. Tam już czyhała na nią Pani Z. (nazwijmy ją Panią Zorro). Pracuje przy jakiejś fundacji, więc sama ma mnóstwo kotów, pomaga im, odchowuje i pielęgnuje w chorobie. Sama zaproponowała, że małego (Albiego) weźmie, a mama obiecała znaleźć kogoś, kto go zaadoptuje. Wtedy byłam akurat na Krymie i długo też musiałam przekonywać ciocię, aby pomyślała o tym, jak samotny jest Liptuś, gdy ona ma rehabilitacje po pracy, a ja po zajęciach przemykam między pracami. No i się zgodziła. Wszystko było ustalone, miałam tylko odebrać Albiego, no i się zaczęło.

Albi

Najpierw kobieta zaczęła wypytywać moją matkę o mnie, ta trochę nakłamała na mój temat, że mieszkam z narzeczonym, bo już byłoby do mnie, jakieś ALE. Potem ja zadzwoniłam i... ona kotka mi nie odda, bo chce mi najpierw spojrzeć w oczy i mnie poznać -_-'. Powiedziałam wymijająco, że się poznamy, przy odbiorze kotka (właściwie Albi był kotem mojej mamy, ona zgłosiła się tylko, aby go odchować). Nie mam czasu na gderanie z jakąś wariatką, która już podczas pierwszego telefonu pytała o moje warunki finansowe, mieszkaniowe i czepnęła się, że nie mam stałej pracy. Jak zaczęłam z kolei, że pracuję na stałe w jednej firmie tylko, że na zlecenia to się czepnęła, że kto się kotkiem zajmie, jak mnie w domu nie ma całymi dniami -_-'. Wykręciłam się, że zlecenia nie trwają długo i głównie utrzymuje mnie narzeczony, bym miała czas na naukę, to wiecie co było nie halo? "Skoro nie mamy ślubu to nie wiadomo, jak długo mnie będzie utrzymywać." No ale miałam czas, aby ochłonąć. Kotek miał być do odebrania za tydzień po odrobaczeniu. W sumie to już sama mogłam to zrobić, ale skoro ona koniecznie chciała, to w sumie lepiej, bo Lipi nie był wystawiony na zagrożenie.

Mój Liptuś

Zadzwoniłam za tydzień. Ona jeszcze kotka nie odda, bo go pogoniło po serku jakimś tam i ona sprowadziła jakiegoś kota z glistami to się mógł mały zarazić, bo nie ma jeszcze odporności. W ogóle to ona go trzyma tylko w izolowanym pokoju, w klatce, aby nie miał kontaktu z innymi kotami (BIEDACTWO!!!). No i ona chce jeszcze go raz odrobaczyć i mam zadzwonić za tydzień. Tak też zrobiłam. Jednakże, jak zadzwoniłam za tydzień okazało się, że ona chce ze mną podpisać umowę, że ona chce w ogóle przyjechać do mojego mieszkania, ona pokombinuje jakby mi pozabezpieczać okna i balkon, chce poznać narzeczonego, on też ma podpisać umowę i w ogóle to ona posiedzi u mnie tak z godzinkę, bo maleństwo ją kocha i to dla niego trauma będzie.... A potem wiadoma sprawa, że chce ze mną zachować kontakt, szczepić kociaka i dbać o niego... O.o! Nie wytrzymałam i się trochę posprzeczałyśmy. Nie dyskutowałam z tym, że "kotek ją kocha", bo nie ma sensu babci tłuc psychologiczne teorie o uczuciach wyższych zwierząt, ale zaznaczyłam, że zajmowałam się psychologią zwierząt i zapewniam jej, że kociak nie przeżyje szoku, bo wiem jak go zminimalizować i wolę go odebrać od niej. Usłyszałam NIE, ona ma doświadczenie, wie lepiej, co to w ogóle za arogancja z mojej strony! Powiedziałam, że muszę pogadać z narzeczonym, ale wiadomo, że to było kolejne kłamstwo. Mnie już nosiło i chciałam wygarnąć matce komu ona tego kota dała...

Matka pobiegła do Zorra, aby wyjaśnić sprawę. Nie uwierzycie, ale ponieważ nie zgadzałyśmy się w ostatniej rozmowie z Panią Z., ona odwołała adopcję, bo musi wpierw mnie jednak zobaczyć, spojrzeć w oczy, bo ma wątpliwości, czy jestem dobrym człowiekiem. Szlag trafił wpierw moją matkę, potem mnie, jak o tym usłyszałam. Chciałam kotka, a nie opiekunkę z kotkiem! Baba jest walnięta, bo mimo że obiecała kotka odchować powiedziała, że jakby matka nie obiecała jej kogoś znaleźć i nie znalazła, to ona by Albiego uśpiła!!! Ba! Powiedziała, że kotek jest już jej, i co ja sobie w ogóle z matką wyobrażam i ona tak łatwo go nie odda, bo się do niego przywiązała -_-'.

Obie z ciotką uznałyśmy, że nie zamierzamy się w to bawić. Mały ma kilka dni do szczepienia,potem wypuści go Zorro z klatki i powinien być szczęśliwym kociakiem. Ona nawet zasugerowała, że raz dwa znajdzie mu właściciela, a ja jej zasugerowałam, że jej wymagania, odstraszają i powinna zwrócić na to uwagę. KONIEC.

Jeszcze tego samego dnia poszperałam po ogłoszeniach. Wiele z nich było już nieaktywnych, ale byłam zdeterminowana. Dla Juniorka kupiłyśmy już drapak (Li woli łóżko ciotki, więc słupek mu zbędny i mija go szerokim łukiem) i jedzonko. Szkoda by się zmarnowało też moje urabianie ciotki. Ponieważ była już 21:45, postanowiłam wykonać już ostatni telefon, aby dowiedzieć się o Farcika, który wręcz mnie urzekł:

Miałam "FARTA", wszystkie kotki z jego miotu znalazły już dom oprócz niego. Ślepe jeszcze maluchy ktoś zostawił w upale, w pudełku na masce samochodu... Ledwie przeżyły. Maluch potrzebuje dużo ciepła, jak nazwała go Pani: "to taka pierdoła, siądzie to i się patrzy, czy go ktoś nie przytuli, prosząc tymi swoimi cudnymi oczami, straszna przylepa!". 

Kobieta też współpracuje z fundacją, ale jest N O R M A L N A. Pogadałyśmy nie tylko o kotkach i już w sobotę przywiozła mi go do Warszawy. Bez umowy, bez wizyty w domu, z kredytem zaufania, że będzie mu dobrze. Polubiłyśmy się od razu. Trochę się dziwię, bo ta w sumie miała tylko moje słowo, a Zorro znała moją matkę, wiedziała, że mam 5letniego kocurka, czyli wiem, jak się kotem zajmować, i nie wyrzucę go w pierwsze wakacje, a mimo to... Ach szkoda słów, ile na tej babie nerwów zjadłam wiem tylko ja.

Fart niestety musi zmienić imię, bo źle się kojarzy w innych językach ^^'. Wybaczcie, ale nie umiem nazwać kota pierdnięciem nawet, jak po polsku znaczy, co innego. Długo się wahałam, pierowtnie chciałam zmienić na Fuks, Fuki, ale dziwnie mi się go wołało. Chciałam jednak, aby imię nawiązywało do faktu, że jakoś udało mu się przeżyć i trafić w dobre ręce, więc gdy niedługo potem okazało się, że "Felix" to jego ulubiona karma, nie miałam wątpliwości. Kto zna łacinę wie, że felix, felicis oznacza szczęśliwy.

Także Felix jest już ze mną i myślę, że będzie szczęśliwy już zawsze, a pierwsze dni w naszym domu nie pozostawiają wiele wątpliwości, że to dość prawdopodobny scenariusz :)))