Złość - jak sobie z nią radzić?

Cóż, każdy powie, że trzeba o niej mówić. Mówić o tym na kogo się człowiek złości, za co, najlepiej prosto w twarz adresatowi naszych uczuć. Wydaje mi się, że to jest najlepsze wyjście, bo złość idzie tam, gdzie powinna. Nie wyżyjemy się na kimś innym, nie zrobimy sobie krzywdy, nie schrzanimy czegoś, podejmując głupie decyzje, pod wpływem emocji. Niektórzy mają jeszcze dodatkowo sport, czy inne techniki, aby tej złości było jak najmniej, jednak jeśli złościmy się na bliską nam osobę, tak czy siak, lepiej nie zostawiać przemilczanych problemów. No tak, ALE..

Są momenty, kiedy o złości rozmawiać nie ma sensu i psychologom, którzy zachęcają do rozmowy w każdym momencie życiowego dylematu, mówię zdecydowanie: nie! Bo chyba nie przewidzieli sytuacji, w której, ktoś kto mnie irytuje, wyżywając się na mnie, za coś, co mu nie poszło, będzie stał na drabinie. W dodatku, w moim mieszkaniu, zdzierając z głowy mój sufit. Podejrzewam, że choćby napomknięcie o tym, iż nie ma prawa tak do mnie mówić, spowodować, by mogło lawinę przekleństw, na remont, na mnie, mój sufit i kota, który lepił się do ścian lepiej, niż grunt z farbą. 

Uważam też, że odejście od chybotliwej drabiny, w której brak jednej nóżki, z dumnym: "Porozmawiamy, jak się uspokoisz", mogłoby zaszkodzić jeszcze mocniej... No więc pat. Nie widziałam innego wyjścia, jak zacisnąć zęby, wysłuchać przykrych słów, i spróbować wrócić do tej sytuacji, kiedy indziej. Pomijając fakt, że to ja zażartowałam, iż w kuchni sufit na pewno cały popęka, aby nastraszyć nieco ciotkę, toć nie moją winą było, że tak się właśnie stało. CHYBA?

Starałam się też zrozumieć nieco mojego A., który po swojej pracy jechał prosto do pracy u nas... Dzielnie przez 2 tygodnie skakał po szafkach i drabinie, aby zlikwidować wszelkie pęknięcia w ścianach i pomalować niesforne pomieszczenia. Zapewne nie czuł się lepiej wiedząc, że tata w szpitalu i po prostu wybuchnął widząc, jak w przeddzień planowanego skończenia remontu wszystko wali mu się na łeb - dosłownie i w przenośni.

Jednakże, kiedy następnego dnia zobaczyłam go z nową werwą, wiarą, siłą, bo ojciec zgodził się na bypassy, bo przeterminowa szpachla, jednak zadziałała i się trzyma, nie miałam serca walnąć tekstem, że wszystko super, pogadajmy o tym, jak mnie podle potraktowałeś. Nie mogę powiedzieć, aby żal minął ot tak, ale zrozumiałam, że niewiele miał ze mną wspólnego. A. mimo, że na co dzień cierpliwy w pewnych sytuacjach po prostu musi sobie pogadać, na wszystko i wszystkich i równie szybko, co mu się wkurzacz włącza, to tak samo szybko się on i wyłącza. Nie ma sensu wtedy niczego wyjaśniać, bo powody są mi zawsze znane, a on z przepraszaniem to tak nieco na bakier. Jego największą wadą jest arogancja. Nie cierpi, jak coś mu nie wychodzi, ciężko mu się do tego przyznać, jak i woli się wytłumaczyć, czemu zachował się tak, a nie inaczej i prosić o zrozumienie, niż przeprosić. Z czasem, jak będziemy ze sobą żyć, mieszkać, będę starała się go nauczyć tego, pokazywać, że z "przepraszam" łatwiej jest wybaczyć i zapomnieć, ale kiedy brakuje nam czasu, czy warunków do rozmowy, to zadanie jest awykonalne. Nie zacznę przecież poważnej rozmowy, jak stoi na parapecie i to przy ciotce, ani też (ponieważ teraz się rozjeżdżamy trochę po Polsce) nie poruszę tego za 2-3 tygodnie, z pretensją, że kiedyś tam powiedziałeś mi coś niefajnego, bo tak się po prostu nie robi ^^'. Mimo wszystko, coraz lepiej potrafimy ze sobą rozmawiać o konflikcie, więc jestem dobrej myśli. Myślę, że te cechy A. wynikają jednak, z tego, że niegdyś kobiety nim manipulowały i mocno zraniły. Myślę, że jest po prostu ostrożny i boi się pokazać słabość, bo ktoś znowu to wykorzysta, jak będzie zbyt dobry. No ale i tak nieźle trafiłam, a doskonały nikt nie jest. Doceniam go szczególnie, jak patrzę z jakimi **ujami potrafią się kobiety wiązać i kochać... i szczególnie, że widzę nieszczęśliwe związki naokoło siebie. :(

Tymczasem macie, jakieś pomysły, jak sobie radzić z taką złością? Zrozumianą, ale ciężką do przełknięcia, gdy nie ma, jak o niej porozmawiać?