Waga słów w kolejnych problemach...

Tata A. miał ostry atak wieńcowy, co oznacza, że ma chorobę wieńcową w zaawansowanym stadium. Martwiłam się o niego, o mamę A.... przywiązałam się już do tych ludzi, ale już jest ok, trzeba tylko zrobić resztę badań i ustalić metodę leczenia. Lekarz zaproponował bypassy, ale ten odmówił. Mają dom, niedawno postawiony, wciąż spłacany. Bypassy, równały się półrocznemu bezrobociu, na które, nawet z zasiłkiem - ich nie stać, choć tylko teoretycznie. Mają spore mieszkanie w centrum miasta, które wynajmują. Od jakiegoś czasu jednak myśleli o sprzedaży go. Chcieli dać część swojej córce, część synowi, a resztę zostawić sobie na czarną godzinę. Mają też inne rezerwy, które zbierali dla syna. Niegdyś oddał on im swoją książeczkę z dość pokaźną sumą, aby jego siostra mogła ułożyć sobie życie. Sam został z niczym i brać także od rodziców nic nie zamierza.

Cóż... pogodziłam się z tym, choć nieco mnie denerwuje jego duma, bo byłaby to dla nas szansa. Również moglibyśmy ułożyć sobie życie, z kredytem i pieniędzmi od jego rodziców, nawet jeśli po spłaceniu rat, mielibyśmy pomagać potem jego rodzicom, czy potraktować te pieniądze, jako pożyczkę. Bo umówmy się... ja jeszcze przez 3 lata stałej, etatowej pracy raczej nie znajdę, a A. zarabiając 2 tys. na rękę nie ma co liczyć na mieszkaniowy kredyt pokrywający, choćby w połowie kupno mieszkania. Samo czekanie tych 3 lat byłoby znośne, gdybym miała gwarancję, że potem pracę znajdę i będzie mnie stać przynajmniej na wynajem jakiegoś sensownego mieszkania, choć w stolicy, nie oszukujmy się - kosztuje to często drożej niż miesięczne spłacanie kredytu. Kiedy jednak zachorował tata A. i jego siostra chciała wziąć pożyczkę, aby namówić go, jednak na te bypassy, co zrobił A.? Oczywiście nie zaproponował podzielenia kosztów tylko wziął je wszystkie na siebie. Nie wiem, może jestem okrutna, że w takiej sytuacji oprócz zmartwienia o jego ojca, czuję też mocny zawód jego zachowaniem,tym braniem wszystkiego na siebie, ale wizja mieszkania z ciotką do 30tki, nie jest zbyt kolorowa i szczerze to jestem przerażona tym, co z nami będzie, bo ciągle coś oddala nas od wspólnej przyszłości. On dosłownie wszystko by rozdał, rodzicom teraz się wiadomo pomoc przyda, ale nie tylko im daje, coś czego nie ma...

A. nie umie oszczędzać, przyznał mi się, ale kiedy słyszę o jego długu na karcie kredytowej, bo do domu który wynajmuje ze znajomymi ciągle coś trzeba i dziwnym trafem to on kupuje wszystkie te droższe rzeczy, bo a nuż się przydadzą, jak nie jemu - odda rodzicom, to szlag mnie trafia. Ostatnio dowiedziałam się jeszcze, że dokarmiają jakiegoś tam kumpla, który zarabia miesięcznie kokosy, ale nie widzi nic złego w obżeraniu kumpli i nagminnym u nich nocowaniu, mimo zapewnionego przez firmę mieszkania podczas zadań w Warszawie. Już o to byłam wystarczająco wściekła, że nie umie postawić granic, ani podzielić wydatki na niezbędne i jedynie przydatne. Kiedy pojawił się kredyt z motorem, musiałam mocno to przegryzać, ale pokazał, że myśli o nas, bo inwestycja w motor, który ma sprzedać na nasze wesele, czy meble, wydała mi się po czasie sensowna. No, ale kredyt został, motor prawdopodobnie zostanie sprzedany, bo przekonał wszystkich, że nic na tym nie straci, jak go sprzeda i odda kasę rodzicom. Potem oczywiście pewnie od rodziców też nic nie weźmie i... jesteśmy generalnie w dupie.

A wiecie, co jest najgorsze? Że wcale nie jestem na niego wściekła teraz, tylko na siebie. Wręcz podziwiam jego gotowość do rozstania się z jego ukochaną rzeczą. Kiedy jest choroba w rodzinie, nie czas na wyrzuty finansowe, dobrze, że czuje się odpowiedzialny i postępuje słusznie, choć może za głupotę uważam branie wszystkiego na siebie. Jednakże straszna złość mnie ogarnia, gdy nie mogę powiedzieć, że my sobie poradzimy, aby się o nas nie martwili, że my mamy, że możemy dać tyle i tyle, aby zgadzał się na te cholerne bypassy, bo kasa to nie problem. Bo to jest problem, jak cholera. Bo nie powinnam liczyć jedynie na A., sama nie mając za dużo do zaoferowania, bo to ja nie mam, gdzie mieszkać, to ja chcę się wyrwać. Chce mi się płakać z tego wszystkiego. A co będzie dalej? 

Rodzice A. mając dom, nie będą mogli się zająć nim, kiedy nadejdzie prawdziwa starość, co wtedy? Już teraz obserwuję podobną sytuację w górach, w które jeżdżę we wszystkie święta i wakacje. Tym ludziom JUŻ przydałaby się jakaś finansowa pomoc. Nie tylko nie stać ich na lekarstwa, ale też ich córka sama jest tak schorowana, że przydałoby się kogoś tam zatrudnić, aby zajął się domem. Nie wiadomo też, ile ona w ogóle pociągnie w swojej pracy. Przeraża mnie to, że nie mam jak pomóc. Chciałabym, jak A. zaopiekować się swoimi bliskimi. Czuję przez to jeszcze większą presję. Wiedząc teraz, że może stracić on swoją jedyną inwestycję, czuję jeszcze większe parcie na zarabianie, na sukces, na zapewnienie nam bytu i naszej rodzinie. Dlaczego ja? Bo cóż... ja jeszcze nie wybrałam ostatecznie, co będę robić w życiu, nie wiem, jak mi to wyjdzie, ani w czym będę najlepsza, on tak i niestety nie jest to opłacalne zajęcie. Trzeba się, więc z tym pogodzić. Jeśli w tym się spełnia - nie wymagam więcej. No może poza "nie robieniem długów". Heh, może i ja za dużo chcę wziąć na siebie?

Nie wiem ile w tym prawdy, ale czytałam kiedyś, że Rowling była strasznie biedna, że zaczynała opisywać Harry'ego Pottera na jakiś serwetkach. Patrzę na swoją powieść z niesmakiem. A gdyby cud zdarzył się drugi raz? Może słowa w mojej książce będą na tyle dobre? Nie potrzebuję sławy, ani jakiegoś wielkiego bogactwa. Chciałabym tylko, aby starczyło mi na mieszkanie, na utrzymanie naszych dzieci i abym w takich, jak ta sytuacjach zamiast zaciskać zęby i biadolić, że brakuje, mogła się cieszyć, że mam jak pomóc. Ciężko jest tylko patrzeć.