Z dzienniczka samodzielnej Mononoke cz.3

Dopadło mnie życie. Nie, wcale nie chodziło o to, że gołąb nasrał mi na głowę, jak tylko przybyliśmy do Gdańska, ani nawet o to, że każdy kierownik sektora musi, choć raz przepracować inwentaryzację na stanowisku zwykłego, liczącego operatora. Tylko raczej chodzi o to, że właśnie ten raz przeżyłam. Muszę opieprzyć jeszcze moją chrzanioną ambicję, która gdy pytano mnie, czy na bank poradzę sobie na magazynie pełnym skrzynek piwa i zgrzewek picia, czy kartonów środków czyszczących, odpowiedziała za mnie, mimo że wszystko było poustawiane jedno na drugim, a policzyć trzeba było całość... Niestety to na dole też.

(czas wolny w Gdańsku - fotki wykonane moim nowym telefonem ;P)

Ramiona, kręgosłup, nogi... Moje ciało dziś jest nieczynne, a podejrzewam, że jutro będzie jeszcze gorzej. Cóż... duma chociaż cała. Właściwie to nawet nie wiem, co było gorsze: dźwiganie, czy skanowanie pojedynczych baloników, czy chorągiewek wielkanocnych...Poważną konkurencją są też rozwalone batony, kleje i jakieś kaszki, które intuicyjnie znajdywały obsmarowane klejem miejsca na rękach, aby chamsko się odznaczyć białymi plamami. Gdy na jednej z półek dotarłam do 3000 produktu - zwątpiłam. Szczególnie, że dojście było zawalone innymi paletami z ciężkimi rzeczami, a kartony rozsypywały się, pod najlżejszym dotknięciem. Miałam na szczęście kolegę, towarzysza niedoli, który chyba zwątpił szybciej niż ja. Wpadała też czasem jakaś dziewczyna kitrając się za stosami i chichrając ze mną po cichu. Byłą dość pomocna, ale mi ją zabrali ;(((. Mogło być jednak gorzej. Kontrola bowiem wykazała u kolegi, jakiś nieznany kod. Długo kręcił głową z niedowierzaniem, gdy kazano mu przekopać się tam jeszcze raz i po numerze seryjnym ów produkt znaleźć w stosie innych pierdółek.

(ja, ale nie powiększę mocniej bo się notka nie zmieści)

Druga część inwentaryzacji poszła sprawnie, bo miałam już tylko mówić,co mają robić inni, ew. im to demonstrować. O dziwo, mimo mojego młodego wyglądu i braku szefowskiej kamizelki, nikt słówkiem nie pisnął. Jeden czy drugi dłużej się zastanawiał, czy wykonać polecenie "małolaty", ale jakoś mnie słuchali. To było dość zaskakujące. Niegdyś nie umiałam się z nikim zintegrować, ani nie miałam odwagi czegoś załatwić odpowiednio. Dziś zawsze to ja się kłócę do ostatka, jeśli coś jest niesprawiedliwe, zawieram szybko kontakty i wzbudzam w ludziach autorytet. Myślałam niegdyś, że to niemożliwe z moim wyglądem, i że przez to do pracy mnie mogą nie przyjąć, bo zawsze zarządzać będę nową grupą osób, nie stałą, i zapewne nie raz będą sprawdzać na ile sobie mogą pozwolić, ale dziś nie boję się konfrontacji, i widzę, że inni też to wyczuwają chyba...

Skończyliśmy supermarket o 4 rano. Nogi mi odpadały, ręce drżały niebezpiecznie. Czekałam, aż ekipa zwinie sprzęt i... 

- Ty, ty, i ty - wskazano mnie palcem - W drugim sklepie nasza ekipa jest w lesie, jedziecie im pomóc.

Wydaje mi się, że to nie wymaga ode mnie żadnego komentarza, jak się poczułam? Usiadłam dopiero o 6 i nie pocieszało mnie, że dzięki tej interwencji więcej zarobiłam. Byłam głodna, zmęczona, śpiąca i na dodatek ulewa na dworze dostatecznie mocno obniżyła temperaturę, abym nabawiła się kataru. Pogoda była okropna, jechaliśmy slalomem między błyskawicami. Stwierdziłam, że nawet mnie to trochę przeraża, więc zamknęłam oczy i poszłam spać. Jak pojawia się strach, najlepiej olać jego przyczynę, wtedy rodzi się zdrowy dystans. Obudziłam się, jak przyjechaliśmy do Warszawy. Dobrze, że za każdą godzinę podróży też nam płacą. Płatnym spaniem zrekompensowałam sobie tamtą męczarnie i cieszę się, że mam to już za sobą. Zdecydowanie wolę być szefem, bo to nie boli.

--------------------------------------------------------------------

A skoro jesteśmy już w temacie... Mój facet powiedział, że dorastam. To... niby miłe, ale z drugiej strony oznacza, że nie jestem dla niego wystarczająco dorosła. Nie chcę szukać dla siebie usprawiedliwienia, czemu wcześniej nie znalazłam sobie pracy. Jak już wspomniałam byłam nieporadna i niepewna. Wstydziłam się iść do ZUS-u i zadać stertę pytań dot. czego mi wolno, a czego nie, aby nie wyjść na pazerną, ale rentę zachować. Zawsze też zapominałam dostatecznie wcześnie złożyć podanie na wychowawcę kolonijnego no i uznawałam, że właściwie więcej nie potrzebuję. Już pal licho oświadczyny, ale myślę, że on może mieć obawy przed rozpoczęciem ze mną wspólnego życia. U ciotki mam, jak u Pana Boga za piecem i choć on też całe studia mieszkał z rodzicami, to już długi czas od tego upłynął. Między nami jest 8 lat różnicy. Skończył studia mając 25 lat. Więc pomijając roczne bezrobocie jest na innym etapie życia już od lat 6. Jest pełen energii, ale już nie pamięta, jak to jest marzyć, mieć chęci do zmiany czegoś, mieć jakieś wyższe idee. Nie pamięta też, jak to jest móc nie pójść na wykład  często bagatelizuje mój wysiłek naukowy, bo on ma ileś tam dyżurów i wścieka się, gdy czasem sobie odpuszczam. Trochę przejmuje rolę opiekuna i czasami nie jest mi to na rękę.

Może jestem przewrażliwiona i tak tylko mu się rzekło, ale czuję, że coś może być na rzeczy, choć nigdy mi tego nie wyrzucał. Możliwe też, że był to jeden z podświadomych powodów, dla których wzięłam drugi kierunek i znalazłam pracę, chcąc mu pokazać, że mimo iż to tylko studia to pracuję tak samo ciężko jak on. Na szczęście była też masa innych powodów i pewnie, gdybym nie studiowała psychologii, nie zatrzymywałabym się przy każdej pierdółce rozkminiając, co jest uświadomione, a co przypadkiem, ale lubię zdawać sobie sprawę nawet z tych niezbyt miłych rzeczy. A Wy?