Zakochana socjopatka

Ludzie, których kochałam szybko mnie opuszczali, nic więc dziwnego, że jako dziecko miałam ich po prostu głęboko w poważaniu. Nie miałam pojęcia, ani co to miłość, ani tym bardziej, co to przywiązanie.

Kiedy się narodziłam mieszkałam z mamą, babcią i ciocią. Mama wpadała do domu na 2-3 dni, po czym wsiąkała, gdzieś latając po imprezach i bojąc się wrócić do domu ze względu na możliwą awanturę. Ciocia chodziła jeszcze do liceum. Miała swoich znajomych, swoje plany, po liceum rozpoczęła pracę i studia i także nie było jej prawie w domu, no chyba, że akurat musiała mnie przypilnować, bo babcia pracowała w szpitalu, więc miała różnie poustawiane dyżury. 

Pewnego dnia (nie pamiętam ile miałam lat, może ze 4?), wpadła do domu moja matka i oznajmiła, że się stąd wynosi, że zamieszka ze sowim facetem. Mama się pakowała, wiele rzeczy w tym domu było jej. Babcia z kolei cieszyła, że wreszcie będzie święty spokój. A ja? Ja byłam przerażona. Podeszłam do mamy cała zapłakana i powiedziałam:

- Mamusiu, jeśli musisz iść już na stałe, to zostaw chociaż telewizor....

Tiaaaa.... więc jak widzicie uczucia, jakieś tam miałam, ale nie do tego, co trzeba :P. Wyrastałam na prawdziwą materialistkę i owszem, dalej nią jestem.

Nie pamiętam świąt, tych prawdziwie rodzinnych, bo byłam jeszcze za malutka. Zdjęcia, jednak mówią, że moja rodzina była (jest?) znacznie większa. Przy stole siedziała, żyjąca jeszcze wówczas prababcia, brat babci z żoną i dwójką dzieci, i jakieś kuzynki. Potem, jednak wujek także zaczął pić, rozwalił swoją rodzinę, kuzynki się fochnęły i została mi tylko babcia i ciocia, które co roku na każde Boże Narodzenie, wynagradzały mi brak rodziny prezentami. Nie przeszkadzało mi to jakoś szczególnie. Lubiłam, jak się zostawiało mnie w spokoju i niknęłam w swoim świecie, do którego dochodziły coraz to nowsze zabawki, lecz przyszedł w końcu taki moment, kiedy poczułam się po prostu... samotna.

Było to po zmianie opiekuna prawnego, którym jak miałam 15 lat, została ciocia. Wyprowadziłyśmy się, a babcia prawie do swojej śmierci była na nas śmiertelnie obrażona za to, że została sama. Wtedy na święta z ciocią chodziłyśmy, albo do jej przyjaciół w górach, albo do rodziny jakiejś mojej przyjaciółki, która zapraszała nas z grzeczności. Ponieważ, jednak nawet mi było głupio się gdzieś wpraszać, zazwyczaj wygrywały góry. Ciocia była tam witana z otwartymi ramionami, a ja zamykałam się w swoim pokoju, który z czasem też tam powstał i gdy radość z prezentów opadała, zaczynałam tęsknić. Tęskniłam za kimś bliskim, za rodziną, za prawdziwymi świętami, choć ich nie znałam. Było to jednak bezsensu. Smutne, ale wiadomo, że Mikołaj nie przyniósłby mi rodziny pod choinkę, więc skupiłam się już tylko na ich technicznej stronie. Czekałam tylko na prezenty, które zawsze były starannie przemyślane i drogie. Święta, nie święta, urodziny, imieniny, zawsze chodziło mi o to samo. Zapraszałam znajomych na imprezę, a jak nie docierali plułam se w brodę, że wydałam za dużo na żarcie i dostałam o ileś mniej prezentów. W szkole przecież też z niewieloma osobami się zżyłam.

----------------------------------------------------------------------

Leżał obok. Objęłam go najmocniej, jak potrafiłam i pocałowałam w policzek. Nikt nigdy nie był, aż tak dla mnie ważny.

- Zostań - wyszeptałam.

- Przecież masz czym się bawić - zaśmiał się i puścił do mnie oko, nie zdając sobie sprawy, jak mocno trafia w sedno. Tym razem mimo naprawdę cudnych prezentów, nie z ich powodu byłam szczęśliwa. Odkąd tylko pojawił się w moim życiu, święta zaczęły być czymś więcej. Choćby głupie schwycenie jego ręki pod stołem, daje mi poczucie bliskości, jakiego nigdy nie miałam w żadne święta, a te.... tegoroczne były szczególne. Po raz pierwszy od wieeeeeeeelu lat spędziłam je z odzyskaną mamą, ciocią i A. Piliśmy drinki, śmieliśmy się, graliśmy w karty, oglądaliśmy "Mamucią gwiazdkę" i dręczyliśmy nasze osobiste koty ;P. O tak są umęczone:

- Wrócę - odszepnął A. całując mnie czule. A dziś przyszedł już ze swoim e-papierosem w pokrowcu, w podręcznej kieszonce. Prezencik spasował ;). A ja jego w życiu bym nie sprzedała za telewizor, noooo, chyba że Samsung Smart TV xD.

Ja faktycznie z prezentami też, jak zwykle nie mam, co narzekać. Dostałam cudownie nowoczesną mikrowieżę, czyli wyśmienicie, jak przystało na maniaka technologicznego. Tak wygląda:

Dostałam jeszcze poncho, kuferek na biżuterię, komplet z Apartu: kolczyki i naszyjnik, kolczyki z Kruka, zestaw pończoch (ale to chyba był prezent dla A. w zasadzie ;P), zestaw Body SPA i największy na rynku pen drive 64 GB. Bardzo się przyda na bibliotekę muzyki, bo moja wieża odtwarza piosenki nawet z pen drivów, telefonów, czy komputera ;). Na szczęście reszta bliskich także była zachwycona prezentami ;).

A po świętach potkała mnie kolejna niespodzianka na bankowym koncie. Mama dziewczynki, którą uczę przesłała mi wynagrodzenie z premią świąteczną. Wiedziałam już, co z nią zrobić ;). Wyprzedaże poświąteczne to, jak druga gwiazdka :P. A mnie przypiliło z nowymi kosmetykami, bo coraz więcej rzeczy mnie uczula ;(. Ale o kosmetykach będzie w innej notce, bo podejrzewam, że nie tylko ja miewam wypryski po podkładach i nie wiedziałam, co z tym zrobić ;P.

U mamy z kolei, gdy układała swoje wymarzone puzzle, które także znalazła pod choinką, włączyła się sama suszarka. Ot tak, na pstryczku, gdy ona i jej facet siedzieli w pokoju. Ani nie spadła, ani się nie przemieściła, tylko włączyła. Może... może babcia też na swój sposób, też była z nami?