Dziecko światłowodu

Zastanawialiście się, kiedyś gdzie jest granica pomiędzy częstym korzystaniem z internetu, a uzależnieniem? Jest ona bardzo cienka i sama nie wiem, czy już nie stoję gdzieś zdrowo poza nią. 

Skończył mi się limit, raz, drugi -> to wiecie. Nie mogłam, ani Was poczytać, ani poskarżyć się na blogu. Myślę sobie: ok to jest zachcianka, a nie potrzeba, urlop się przyda. Mam też jedną grę online, w którą namiętnie gram ze swoim Miśkiem. Rywalizacja sprawia, że skoro chcę dogonić jego tam lvl (zaczynał wcześniej), boleję nad każdym straconym dniem. Nie zajmuje ona dużo czasu, w zasadzie z godzinę dziennie? Może mniej, ale jak mnie raz dziennie nie ma, tracę punkty, była więc to główna strona, którą próbowałam załadować. Tak czy siak mimo posiadania tam znajomych, rywalizacji, uznałam, że to także zachcianka i zmartwiły mnie desperackie próby dostania się tam.

Internet jest straszną pułapką, jednak dopiero wtedy, gdy zaczyna być naprawdę potrzebny. Bo jeśli serio nie można zrobić tego co jest konieczne, człowiek wpada w panikę i internetu będzie poszukiwał, żądał i korzystał. Do czego Wam on służy? Mnie do najwazniejszych w moim życiu spraw:

-> rejestracji na zajęcia i na studia i w szkole językowej

-> sprawdzenie tematyki zajęć, sylabusy, planu zajęć

-> pisaniu podań

-> robieniu opłat

-> szukaniu pracy

-> kontaktu z moim tutorem i wykładowcami

-> odrabianiu zajęć, bo mam przedmioty, które odbywają się ONLINE

I nawet, jakby była uzależniona, nie mogę wziąć od nich odwyku.

Zajęcia próbowałam odrobić na telefonie, a brak transferu zagłuszyć grami, bo oprócz tego, że jest on mi potrzebny, jest największą i najlepszą dla mnie rozrywką, co potwierdziły sklepowe gry, które po instalacji krzyczały, że wymagane jest stałe łącze... Mam też swoje 2 seriale, które lubię oglądać i często nie mając czasu obejrzeć w TV, zabijałam transfer, próbą odtworzenia faktów w operze mydlanej... Nie mówiąc już o tym, że w nocy, przed spaniem, lubię puścić sobie jakiś mocny film, horror, thriller, czy jakiś psychologiczny. Czułam się, jak dziad blokując łącza publiczne, czy Miśka, aby naściągać se filmów na zapas...

Na wtorek zamówiłam instalację internetu stacjonarnego. Moja ciocia oczywiście się fochnęła, bo jak to, mam w komórce, mam blueconnect i to z dwoma modemami, a ja tylko chcę więcej i więcej i to jeszcze z taką opłatą. Faktycznie nie jest mi ona na rękę, ale wydawało mi się zrozumiałe, że nie chcę więcej sytuacji, kiedy transfer się kończy, a ja nie mogę NIC, i nie chcę więcej liczyć ile mają aktualizacje do kompa, ile odcinek mojego serialu, czy strony z obrazkami do bloga to będzie już przeciążenie transferu czy jeszcze nie? Wiele linków do utube omijam z daleka, jak chodze po Waszych stronach i było tam multum animacji, czy jeszcze dodatkowo muzyka, zaczynałam się martwić (korzystajcie, więc rozsądnie, bo wiele jest takich jak ja ;P). Jednakże reakcja ciotki kazała mi się poważnie zastanowić.

Czy potrzebuję filmów, seriali, gier, tak mocno, że muszę mieć net stacjonarny? Nie, a na pewno mogłabym się wstrzymać, aż skończy mi się umowa na blueconnect i zostawić net jedynie w telefonie. Być może podjęłam decyzję "na już", ze względu na inne zależności - ciocię. O takowy internet walczę z nią od niepamiętnych czasów. Wolała jednak dobrać modem z netbookiem, jako prezent urodzinowy dla mnie, który do teraz mi wypominała, jako argument na nie, stałemu internetowi. A niby to prezent...

Dwa miesiące temu, pojawiło się "przemyślę", bo myślała żeby wziąć to w pakiecie z telewizją (nie mamy jeszcze cyfrowej). Od tego "przemyślę", ani razu nie usiadła i nie porozmawiała ze mną o tym, jakie oferty, ile ja się dołożę, jakie ona ma warunki. Wspominała coś czasem, jakby było to jej manipulacyjną grą, abym działała, jak najlepiej. Jak posprzątałam dom lepiej, była bardziej na tak, jak nie wyniosłam śmieci, już była przeciwko. Bawiłam się w tą jej grę, bo myślałam, że też potrzebna jest umowa o pracę, aby założyć takie cudo. Matka próbowała mi pomóc, mówiła o świątecznych promocjach, że teraz się opłaca. Ciocia jednak kazała się jej nie wpierdalać (dosłownie) i tyle. Postanowiła też wziąć dekoder do telewizji. Dałam jej, więc propozycję: ja kupię dekoder, a ona tyle, co dopłacała za upc, będzie mi dopłacać, do neta, i będziemy mieć go obie. Na kolejny miesiąc zamilkła, godząc się na to, po czym wyjechała, że ona jest pod presją, i ona tak nie chce, ona ma ważniejsze sprawy niż jakiś tam internet, a ja jak mam za dużo kasy mogłabym się bardziej dokładać do mieszkania....

Zwaliło mnie trochę z nóg... Opłaty wszystkie robię swoje i wychodzi ich tak ok 1200, nie zarabiam regularnie, ale kupię se zawsze jakieś żarcie, z którego i ona korzysta. Niedawno już ją z czegoś odciążyłam, bo jeszcze nim dostałam pierwszą wypłatę zażądała, abym coś tam kupiła. Ledwie wyszłam z długów i myślałam już, że jak będę brała nieco więcej zleceń, to będzie mnie stać w końcu na to, czego ja potrzebuję, czy, że mogę coś sobie w końcu kupić, ale widać nie... Aż strach pomyśleć, co powie wiedząc, że odkładam na jakieś autko....

Dopiero matka zdobyła informacje i mnie uświadomiła, że żadna umowa o pracę nie jest potrzebna, i mogę to załatwić sama. Ciotka nico zmiękła, bo już nic zrobić nie mogła iiii.... zadzwoniła do matki, aby ją ochrzanić, że mnie uświadomiła... Była strasznie niezadowolona, że mogę coś zrobić bez niej. Dopiero ten krok mnie faktycznie przeraził... jakby moja ciocia naprawdę chciała mieć nade mną pełną kontrolę, a mi nic nie było wolno... Brrrr...

Tak czy siak z netem muszę być ostrożna, bo serio nie wiem, co jest już mile spędzonym czasem wolnym, a co uzależnieniem. Czy dopóki wypełniam wszystkie swoje obowiązki, to mogę siedzieć ile dusza zapragnie? Nie wiem i mam nadzieję nawet nie sprawdzać - przede mną weekend z ukochanym ;)

A Wy, jak to czujecie? Martwicie się już o siebie, czy jeszcze widzicie w domu inne rozrywki, niż siedzenie przed kompem?