Droga do ojca cz.2

Jakiś czas temu napisałam Wam, że dojrzałam do tego, aby poznać swojego ojca. Moja sytuacja rodzinna jest mocno skomplikowana. Matka mając 16 lat zaszła w ciążę bo... chciała zobaczyć, jak to jest mieć dziecko. W swoje dni płodne wyhaczyła, jakiegoś gościa na dyskotece, przekonała go, że nie muszą się zabezpieczać, bo bierze tabletki, i stało się. Jestem.

Mogłabym się poużalać chwilkę nad sobą, że przybyłam na świat w tak beznadziejny sposób, ale z drugiej strony był on dość... wyjątkowy ^^' i wyjątkowa się czuję. Nie, nie tylko dlatego, że wszystko się rozsypuje w moich rękach i zbieram wszystkie najdziwniejsze przygody, jakie mogą się przytrafić. Ani nawet nie dlatego, że zaraziłam się, jakimś badziewnym wirusem w sposób, w jaki zaraża się nim 1% społeczeństwa.

No, ale mniejsza ze szczegółami. Wróćmy do głównego tematu. Ojca nigdy na oczy nie widziałam nawet na zdjęciach, choć odezwał się do mnie raz, jak byłam dzieckiem. Wybrałam, jednak kiepski moment. Toczyła się sprawa, przez którą mogłam wylądować w domu dziecka, a tatusia było stać tylko na debilnego smsa z życzeniami na imieniny. Mój numer zdobył od matki, pozostają w kontakcie.

Dziś, jednak nie potrzebuję już ojca. Czuję się szczęśliwa i kochana, więc mając tą siłę, nie rozwali mnie tatusiowy problem, jakimkolwiek by się facetem nie okazał, więc zaczęłam o to walczyć i walczę od jakiegoś czasu... Bo kiedy w końcu pogadał z moją matką i się zgodził, to już 2 razy zmieniał zdanie. Najpierw przestał się odzywać do matki, potem napisał jej, że teraz to on nie jest gotowy, potem odezwał się do mnie, umówiliśmy się na spotkanie, choć ja już z większą niechęcią, bo... no nienawidzę tchórzy. Doskonale wiedział, że nic od niego nie chcę, niczego nie oczekuję, a odstawia takie cyrki! Z kolei w tym wielkim dniu, gdy już się wystroiłam na nasze spotkanie, aby pokazać, jaką ma piękną i inteligentną córkę, i niech w ogóle żałuje, że się mną nie zajmował, zadzwonił, aby odwołać spotkanie... 

Rozmawialiśmy! Słyszałam jego głos! I... nie czułam nic... On tłumaczył się pracą, że szef zadzwonił i musi się stawić, że tak u niego to wygląda, ja, że rozumiem to, bo pracuję na zlecenia i wiem, jak to może wyglądać... Pierwsze rozczarowanie. Gość nie skumał,czemu wspomniałam o swoich zleceniach i przez kwadrans tłumaczył mi, że przecież on na zlecenia nie pracuje tylko tu i tu i ja muszę to zrozumieć... Z całym szacunkiem dla upośledzonych umysłowo, ale mam wrażenie,że mój ojciec to totalny kretyn... Pomijając już fakt, iż w ogóle nie chciał się dowiedzieć nic o mojej pracy. Nawijał o sobie i to, o tym, o czym już wiedziałam. Nie był mnie ciekawy.

Próbuję sobie tłumaczyć sobie, że był zdenerwowany, zmieszany i stąd to wynikało, ale umówmy się... gość, który wkłada obcej lasce wierząc, że ta bierze tabletki (o właśnie zapomniałam o swojej!) do inteligentnych pewnie nie należy. Matka nie pomogła rozwiać wątpliwości.

MAMA: Oooo, i co? Słyszałaś jego głos! Jak ci się podobał?
JA: Eeeeee.... Noooo.... To nic specjalnego....

MAMA: No i to samo powiesz, jak poznasz resztę -_-'.

Ojciec obiecał umówić się ze mną na inny termin, ale do tej pory się nie odzywał. Myślałam, że podzielę się już z Wami wszystkimi wrażeniami, a nie mam... "nic specjalnego" ^^'.

Cóż będę grzecznie czekać. Chcę wiedzieć, czy mam cokolwiek po nim, patrząc na zniszczoną życiem, matkę alkoholiczkę, ciotkę - neurotyczną dewotkę, która jako jedyna w rodzinie nie próbowała popełnić samobójstwa tylko dlatego, że Bóg zabronił, ma się nadzieję, że ktoś dał par normalnych genów ^^', aczkolwiek nie mam zbyt dużej nadziei. Mimo to wydaje mi się, że tak czy siak nazbierałam te najlepsze cechy i co trochę przyznaję ze strachem, które należały w szczególności do babci.

Babcia była nieco chorą kobietą. Nie panowała nad sobą, ale jakby tak stanąć z boku i ocenić jej wszystkie zabiegi manipulacyjne i przebiegłość, musiała być cholernie inteligentną kobietą. Inteligentną i silną. Do dziś pamiętam, jak zachowała się wiedząc, że umiera. Rak trawił większość jej narządów, to musiało boleć, jak cholera, a mimo to... gdy tylko wchodziłam do szpitala, uśmiechała się. Zachowywała, jakby nigdy nic, czy się dusiła, czy schudła do 35 kg, czy trawiła ją gorączka. Wiadomość o śmierci przyjęła pomijając etapy złości, niedowierzania, pogodziła się z tym od razu. Bała się, widziałam to w jej dużych niebieskich oczach, takich jak moje, ale nie okazywała tego. Jak ja nie płakałam nad jej ciałem. Płacz dla babci był okazywaniem słabości, bo nic nie zmienia. I choć dziś mogę dodać, że owszem zmienia, bo daje ulgę, nie potrafię płakać, w typowych dla ludzi sytuacjach. W zasadzie to zdarza mi się tylko przy A., bo czuję jego siłę i wiem, że jest po to, aby się mną opiekować i udźwignie także moje problemy.

Jednak to chyba dość logiczne, że nie poruszę mega poważnych problemów np. z ciotką która ryczy, jak ją uderzy w główkę balonik ^^'.

Tak czy siak, Misiek zastępuje mi wszystkich ich <3

Na odchodne wpis z Czech :)

http://tambylec.wordpress.com/