Borderek

Osobowość borderline charakteryzują: wahania nastroju, napady intensywnego gniewu, niestabilny obraz siebie, niestabilne i naznaczone silnymi emocjami związki interpersonalne, silny lęk przed odrzuceniem i gorączkowe wysiłki mające na celu uniknięcie odrzucenia, działania autoagresywne oraz chroniczne uczucie pustki (braku sensu w życiu).

Pamiętam to jak dziś, gdy nie mogłam unieść nawet swojej powieki. Leżałam na tapczanie bez życia. Zastanawiałam się, czy tak właśnie wygląda śmierć, czy nie poruszę się już nigdy i tylko myśli krążyć będą wokół płaczących nade mną bliskich?

Paraliż ustąpił, jednak po kwadransie i sprawił, że natychmiast zachciałam się leczyć, lecz żaden lekarz mnie nie przyjął. Nie miałam, ani czystej anoreksji, do bulimii było mi jeszcze dalej i cały zestaw innych dziwnych objawów, nie nadających się na żadną grupę dla dziewczyn z zaburzeniami odżywiania. Każdy odsyłał mnie do szpitala, ale... nikomu nie mówiłam o moich problemach, nie chciałam by się dowiedzieli i to jeszcze w taki sposób, były też komplikacje ze studiami, więc zrezygnowałam z leczenia szybciej, niż je zaczęłam.

Pamiętam, że wtedy już zaczynała się rodzić przyjaźń między mną a A., choć długo zajęło mi całkowite otworzenie się przed nim. Byłam sama, a szereg innych problemów sprawił, że sama też postanowiłam zakończyć cierpienia zagłodzonego organizmu. Ile wtedy ważyłam? 34? 35 kg? Nawet już nie pamiętam. Odżywiałam się jedynie sokami. Był to etap, kiedy ni zależało mi już tak bardzo na chudnięciu, bo przestałam mieć z niego jakąkolwiek radość. Wiedziałam tylko, że nie wolno mi jeść.

Jak się domyślacie po próbie samobójczej, odratowano mnie, wylądowałam niestety w szpitalu i stanęłam przed swoim lekarzem czekając na wyrok. Na tuczenie, na pilnowanie mojego BMI, ale nic takiego się nie stało. Ba! Stwierdził, że to nie to powinnam leczyć, tylko zaburzenia osobowości. Wytłumaczył mi, że i moje samookaleczenia i kolejna próba samobójcza, i zaburzenia odżywienia, wszystko jest jednym z elementów osobowości chwiejnej emocjonalnie - borderline.

Nie przejęłam się tym zbytnio. Brzmiało lepiej od anoreksji i wtedy wydawało mi się, że jest to jak najbardziej uleczalne. Terapia pozwoliła mi nauczyć się radzić sobie z impulsami, choć wcześniej nie raz dałam A. do wiwatu, wrzeszcząc na niego, rycząc, szantażując go, czy wyrzucając z domu przez jakąś pierdołę. Wszystko jednak zniknęło. Moi nowi znajomi mówią nawet, że po mnie nie widać, że diagnoza nietrafiona.

Nie widać, ale też nikomu nie mówię, ile to razy już nie chciałam się pociąć (działania autoagresywne), że jak się z kimś pokłócę, od razu zaczynam się głodzić, zostawiając sobie furtkę, że w razie co, jakby to było coś poważnego prowadzącego do zakończenia relacji, a nuż uda mi się przy schorowanej mnie, tego kogoś zatrzymać (gorączkowe wysiłki mające na celu uniknięcie odrzucenia). Staram się nawet ukrywać, gdy nagle w trakcie imprezy złapię doła, bo permanentnie przeplatają się u mnie z nadmiernym podnieceniem i chęcią działania (wahania nastroju). Z gniewem nauczyłam już sobie radzić, z uczuciem pustki też. Szukam konkretnych celi i jakoś to idzie.

Lecz dziś przemyślawszy to wszystko, widząc ile jeszcze rzeczy robię impulsywnie, zaczynam się wściekać. Tak, ta diagnoza była wyrokiem. Nie była też moją winą, nie zasłużyłam na to, a mimo to muszę z tym żyć. W mojej głowie ciągle kotłuje się, jakby nie wiadomo, co się działo.

Zgodnie z tym modelem, zaburzenia z pogranicza odzwierciedlają strukturę obronną, którą dziecko tworzy po to, aby radzić sobie z konfliktem powodowanym przez jego agresję.

Objawów nie ma, ale w środku tyka bomba. Coraz więcej we mnie emocji. Wyzwala je głupia muzyczka, film, książka, a nawet przytulenie mojego A.. Chyba przez to, że zaczęły się nagle zbierać we mnie różne smutki, mam złe przeczucia. Czuję, że coś się zbliża. Nie wiem, w jaki sposób je odreagowuję. Impulsywnie mogę zrobić wszystko. Rzucić A., studia, pociąć się, znowu ograniczyć jedzenie, popaść w długi, do których mi już niedaleko, pójść z kimś do łóżka, uciec z domu, a nawet popełnić samobójstwo. Tak po prostu. Śmieszne, niby zwykłe zaburzenie, a już tyle razy otarłam się przez nie o śmierć.

Przez prawie tydzień nie wychodziłam z domu. Złapałam jakąś deprechę, żarłam tylko i leżałam w łóżku. Bez wyraźnego powodu. Bez wyraźnego powodu też wstałam załatwiłam większość odsuwanych przez wiele miesięcy spraw, uporządkowałam mieszkanie, impulsywnie zapisałam się w końcu na kurs angielskiego, na który mnie nie stać i już miałam zrezygnować ALE... magia chwili.

Niestety za moje wybryki płacę jak każdy zdrowy człowiek. Muszę się tłumaczyć, choć często nie mam argumentów na swoje zachowanie, muszę przepraszać... i chyba muszę też przynajmniej mojemu A. przypomnieć, że czasami to nie moja wina, jak się zachowuję, bo skoro z wierzchu wszystko gra, to kto by pamiętał o diagnozie, jaką dostaje się na całe życie?

Zaburzenia zachowania ma masa ludzi, niekoniecznie borderlina, bo są różne tego rodzaje. Większość otoczenia nie zdaje sobie sprawy, jak silnie, takie osoby, muszą pracować nad sobą każdego dnia. Często pozostajemy niezrozumiani, przez osoby najbliższe, przed którymi nie da się tego ukryć. A. niedawno powiedział mi, jak wkurza go moje bezmyślne zachowanie, którego kompletnie nie rozumie. Wiem, że nie powinnam zwalać wszystkiego na zaburzenia zachowania i że jest i tak bardzo cierpliwy, ale zrobiło mi się strasznie przykro.

Chciałabym sama wiedzieć, gdzie to ja zawiniłam, a gdzie kończy się przeciętne natężenie emocji, dla zdrowego człowieka. I chciałabym, aby i on wiedział, i uniewinniał za każdym razem, gdy przekraczam poziomy. Choć chyba powinnam być szczęśliwa? Nie uciekł, dalej mnie szanuje, nie potępia, a ja nie tykam żyletki od lat.... W świetle tego, że niektóre borderki impulsywnie potrafią wjechać w radiowóz, chyba nie jest źle? Tym bardziej, że jako studentka psychologii wiele rzeczy potrafię sobie racjonalnie przetłumaczyć, co często ochrania mnie, przed niebezpieczeństwem.

Choć stanowczo uważam, że powinno się o tym częściej mówić. Bo mało kto w ogóle kojarzy ten problem.  A Wy? Znaliście to zaburzenie? Jak postrzegacie ludzi, takich jak ja?