Wielka moc

Boże, daj mi siłę, abym mógł zrobić wszystko, czego ode mnie żądasz. A potem żądaj ode mnie, czego chcesz. - Augustyn z Hippony

Byłam dzieckiem z dość pobożnej rodziny. Mieszkałam z babcią, liczącą się z tym, co ludzie pomyślą, i ciocią dewotką. Lubiłam śpiewać, więc nie przeszkadzało mi należenie do scholi. Strasznie tremowało mnie wychodzenie naprzeciw wszystkich i wyśpiewywanie słów, w które nie wierzę. Tak psalmy były istną udręką, ale darcie buzi w grupie już, jak najbardziej mi odpowiadało.

Każda Wielkanoc była okresem ciężkiej pracy. Babcia robiła wiosenne porządki, począwszy od posprzątania po swoich petach, a skończywszy na myciu porcelany,z której i tak nigdy nie korzystaliśmy. Zaś ja z ciocią biegałyśmy w te i we w te, do kościoła, sklepów i babci. Tridum paschalne było dla nas czymś ważnym, schola miała obowiązek adorować krzyż, już wcześniej wpisywałyśmy się na godziny tak, aby ktoś z nas zawsze tam czuwał. Ot, zwykła reklama. Potem mycie butelek, nalewanie wody, po poświęceniu sprzedawanie jej, a wieczorem obowiązkowo msza święta.

Nie cierpiałam Wielkiego Piątku, bo zabierano mi telewizję, muzykę i kazano się umartwiać. Jako dziecko tego nie rozumiałam, a kiedy moja wiara się zachwiała kombinowałam, jak mogłam. Chowałam po kieszeniach discmana, i chociaż w drodze do kościoła doznawałam swojej ulgi. W Wielką Sobotę, jak szłyśmy z ciocią ze święconką, kamuflowałam za pazuchą kiełbasę. Tradycja mówi, że po poświęceniu pokarmów można już jeść mięso. Tak je kochałam, że zabierałam ze sobą, nie mogąc się doczekać upragnionego gryza.

Na rezurekcję zawsze czekałam z niecierpliwością. Cała schola szła w wielkiej, uroczystej procesji. Największym wyróżnieniem było dostać poduszkę, czy sztandar do niesienia, reszta szła przy wstęgach odchodzących od tych rzeczy. Rzadko się mi trafiało, ale co roku z nadzieją czekałam na moment wyborów.

Po rezurekcji wszyscy spotykaliśmy się w salce przykościelnej i śpiewaliśmy radosne pieśni. Do dziś to pamiętam, wschodzące słońce, masa szczęśliwych, krzyczących dziewczynek, rodzice stojący z tyłu. Nawet, gdy zwątpiłam, czułam wówczas niewypowiedzianą radość, ulgę. 

Cóż... nie pamiętam ile lat temu byłam w kościele. Scholi dawno już nie ma, a ja już nie jestem dziewczynką. Jedną z chórzystek spotkałam kilka lat temu. W psychiatryku. Jej życie też potoczyło się nie tak, jak powinno, a tamta radość już nie istnieje. Babci też już nie ma. Nie żyje, a ja nie jem już mięsa w ogóle. Ciotka wyjechała w góry, Misiek jest prawosławny i obchodzi Wielkanoc za tydzień. Zostałam sama.

Mimo, że jestem niewierząca, tak strasznie przyzwyczaiłam się do tradycji wspólnych posiłków, przygotowywań, porządków, że czuję taką dziwną pustkę. W tym roku nie obchodzę Wielkanocy, pojadę na święta do rodziców Miśka, ale to też już co innego. Może to dziwne, ale... było mi przykro, że w telewizji zamiast pasji puścili shreka, że w domu sama muszę sobie ugotować obiad, że nie będzie półmiska z szynkami, które powinnam pochłaniać, że babcia nie wybaczy mi znowu jakiś tam kłótni, a ja nie podzielę się z nią chlebem. Słucham sobie muzyki, mam wolną chatę, robię co chcę, rozrzucam wszystkie moje rzeczy, jak mi się podoba. Tego właśnie chciałam! Nikt mnie nie namawia znowu, abym uwierzyła, przeszła się do kościoła, nikt nie obudzi skoro świt, a ja nie opcham się chipsami do granic możliwości.

Więc czemu czuję aż taką pustkę? To święta chrześcijan, nie moje!

Jakże Wielka moc tkwi w tych tradycjach! A jaka magia! i to właśnie jej Wam dziś życzę!