Moc wyobraźni

Wyobraźnia bez wiedzy może stworzyć rzeczy piękne. Wiedza bez wyobraźni najwyżej doskonałe. - Albert Einstein

Idąc alejką w śródmieściu mojego miasta, odganiam swojego psa od jakiś śmierdzących kości. Psiak przeskakuje z trawnika na trawnik, bezkarnie próbując uciec. Nie chce mi się go ganiać, więc macham ręką, ze złością wpatrując się w budkę z jedzeniem. Jacyś narkomani proszą o drobne na jedzenie, mijam ich z niechęcią i niedowierzaniem. Wołam Buddy'ego do nogi i wracamy do domu. Dopiero pod bramą orientuję się, że nie znam kodu domofonu i wpadam w panikę. Wtedy ze sklepu wychodzi babcia, ma klucze. Uśmiecha się na nasz widok, podchodzi do nas i... nic.

Wtedy właśnie przypominam sobie, że babcia nie żyje, że Buddy jest w schronisku, że już tu nie mieszkam, że wszystkie trawniki zalano betonem, ćpunów wypędzono i nie ma żadnej budki z jedzeniem. Ludzie oglądają się na mnie, nie rozumiejąc mojego zagubienia, ani czemu płaczę.

Nie, nie widzę tylko rzeczy smutnych. Wyobraźnia jest budulcem moich marzeń, marzenia moich celów i choć nazbyt często się zdarza, że wędruje po przeszłości, widzę też rzeczy, które nie miały miejsca, przeżywam nie swoje historie. W głowie wiruje natchnienie na nie jedną powieść, opowiadanie, czy wiersz. Mam miliony scenariuszy na, "co by było, gdyby". Gdy wpadam na kolejny pomysł, ludzie przewracają oczyma, dopóki nie przeczytają tego, co stworzyłam. Ja sama potrafię zbyt mocno się wczuć i płakać godzinami nad losem głównego bohatera. Przeżywam czyjąś starość, stratę, zapalczywość. Często przez to czuję się niezrozumiana, ale do tej pory byłam przekonana, że tak już musi być, że to taki mój wyjątkowy talent, pozwalający, mimo dorosłości, oderwać się od tego szarego świata i przeżyć rzeczy, nad którymi mało kto się zastanawia.

A jednak czasem mam wrażenie, że żyję w zupełnie innym świecie, że to co ja czuję, jest dla innych nieosiągalne, że nawet nie potrafię tego przekazać i, że często zamiast się z czymś pogodzić, że zniknęło, że czegoś już nie ma, stwarzam to na nowo, i na nowo, nie pozwalając sobie ruszyć z miejsca, dopóki nie zaspokoję tęsknoty. A kiedy coś nie wychodzi, napawam się sukcesem, jednym zmrużeniem oczu, nie musząc nic specjalnie robić. To już prawie uzależniające.

I tak zaczęłam się zastanawiać, czy duża wyobraźnia to właściwie dar, czy przekleństwo? Jak myślicie? Jak u Was z nią jest?