Kryzys uogólniony

Ostatnio mam mało czasu na pisanie, bo... stanowczo wybrałam zamartwianie się, przy którym pisanie niewiele mi pomoże. Przede wszystkim przeżywam koniec semestru, bo nawet nie zaczęłam pisać swojej pracy, do której muszę sfałszować wyniki, bo idioci, którzy obiecali pomóc mnie wystawili. Badanie będzie i tak nieważne, i muszę napisać cudną laurkę, tego nieważnego badania. Boję się też, że mój tutor sprawdzi wyniki testów i zobaczy na wszystkich mój charakter pisma i UPS... nie zaliczyła pani roku...

Dodatkowo mam problem znowu z paroma przedmiotami, jak gdzieś powinie mi się noga -> powtarzam rok, na co kompletnie mnie nie stać. Na szczęście mechanizmy wyparcia, jak zwykle dzielnie stoją w pogotowiu i jaram się nowymi gadżetami, pracą (dziś w nocy wyjeżdżam na szkolenie za Wrocławiem, bo dostałam pracę jako wychowawca kolonijny) i szykowaniem urodzinowej imprezy. Nie dopuszczam nawet myśli do głowy, że to koniec roku nadchodzi, zaraz, za chwilę, JUŻ. 

W moim związku po X kryzysach, nareszcie się uspokoiło, ale wierzcie mi fruwały pióra! Każdy kto biadoli, że nie ma nikogo bliskiego, niech pomyśli jak ten bliski może ranić. W przypływie emocji przeżyłam wiele gorzkich słów i sytuacji. Z tego też powodu nie pisałam: byłam tym wszystkim zmęczona.

Tak jak i zmęczona dietą. NIC nie schudłam. Tydzień w Białymstoku sprawił że szybko nadrobiłam te drobne kilogramy, które z takim trudem straciłam. Znów nie chce mi się ruszać, i ciągle boli mnie podbrzusze. Moja ciocia próbuje załatwić mi szybciej gastrologa. Jak dobrze pójdzie, może będę już za miesiąc zdiagnozowana. Ten ból nie jest jakiś duży, ale wkurwiający. Ma się ochotę znaleźć odpowiednią pozycję i z niej nie ruszać. Kiedyś byłam pełna energii, schylałam się, bawiłam z kotami, a teraz czuję się jak ociężały balon, i szukam tylko okazji, jakby tu nie usiąść, bo jest mi niewygodnie w innych pozycjach. Potrzebuję lekarza by to zmienić i wtedy dopiero chudnąć. Teraz to nie ma sensu jednak - nic na siłę.

Co do poprzedniej notki...  Cóż spodziewałam się podobnych opinii pod ostatnim postem i nie jestem zdziwiona. Mało kto zna się na zaburzeniach odżywiania. To trudny temat. Aczkolwiek nie, nie mam bulimii, a anoreksję (jedno zwymiotowanie po tygodniu głodówki to żadna bulimia), albo... albo się po prostu bronię, bo czy nazwy mają tu znaczenie?

Nie da się tego wyleczyć, i mimo pytań czy jestem pod czyjąś stałą opieką, każdy z nas zna chyba realia. Skoro nieuleczalna choroba/zaburzenie, jest zaleczona, lekarz nic więcej nie zrobi. Gdyby był to złośliwy nowotwór, zapewne zapisaliby mnie na kontrole, które odbywałyby się w jakimś tam czasie. Ale ważę normalnie, nawroty to normalna tutaj sprawa, sama muszę sobie z nimi poradzić. Bo były, są i będą mi towarzyszyć już zawsze. Ludzie mają gorze problemy. Np. ostatnio dowiedziałam się, że mama mojej podopiecznej ma raka... Nic nie zauważyła! Dopiero jak się nieco powiększyła wątroba, poszła do lekarza i okazało się, że nowotwór zajął już wszystko! Próbuję jakoś wytłumaczyć młodej sytuację jej mamy, która wylądowała w szpitalu, ale wiadomo, ze dzieci nie rozumieją, ale czują. Ja czuję się strasznie, bo jeszcze niedawno, mówiłam o tej kobiecie, że ma wszystko... No właśnie... A ja? Czego mi brakuje, że ciągle jestem jakoś nieszczęśliwa?

Jak chcę - mogę. Rozmowa kwalifikacyjna? No problem. Referat? Przegadam nawet wykładowcę. Potem chodzę dumna jak paw przez pół dnia, ale to wciąż mało. I nie, nie chcę tu komentarzy w stylu: ciesz się małymi sprawami, nie każdy musi odnieść super sukces, odpuść sobie trochę, szarzy ludzie też żyją, i jakoś sobie radzą... Jestem osobą, która potrzebuje sukcesu, spełniania. Taki mój urok. Nie poprawicie mi nastroju klepiąc po plecach i namawiając na chwytanie chwili, bo przyjemne życie to dobre życie.W czym więc problem?

Problem w tym, że tu już nie ma przelewek. Mam masę pomysłów, ale np. założenie firmy, czy stworzenie poczytnej powieści, wymaga wiele wysiłku i też dużej gotowości na poniesienie strat - porażek. O tyle, o ile odrzucenie powieści dam radę wziąć na klatę, to na stratę załóżmy 200 000 zł, po prostu mnie nie stać. Także dziękuję również za komentarze: bądź dzielna i chcieć to móc, jak potrzebujesz to zrób. Chcę abyście mnie zrozumieli. 

Chcę być kimś. Chcę być niezależna. Chcę wyprowadzić się z domu ciotki nie oglądając się na faceta, z którym ciągle COŚ.Nie mam rodziców, którzy dołożą mi się do mieszkania. Jestem sama, potrzebuję dużego dochodu, aby się usamodzielnić.

Ale tak bardzo boję się porażki, że aż przestałam próbować.

I mogę rzec, że to straszne.

Nie w moim stylu.

Ale w pewnym momencie czuje się, że dorosłe życie to nie przelewki, że już nie można spakować się i odlecieć w nieznane, jak to zrobiłam mając 18 lat. Że to już nie strzelanie na klasówce, czy egzaminie, ani nawet wagary. Nikt mnie nie zbeszta, nikt nie nakrzyczy, ale też nikt nie zwróci kasy, jeśli utopię wszystkie oszczędności w firmie, co nie wypali. 

Osaczyła mnie suka. Czeka aż powinie mi się noga. Czuję na sobie jej wzrok i wyczekiwanie. Poluje, jest w gotowości, by przygwoździć mnie do połogi, gdy tylko znów zdobędę się na młodzieńczy wybryk.

Jebana dorosłość. Niszczy marzenia.