Happy New Year :)))

Miałam dodać wpis jeszcze do starego roku, aczkolwiek nie wyszło, więc zostaliście bez życzeń ode mnie. Nie piłam za dużo, ale strasznie namieszałam i gdy wybiła północ wyglądałam już, jak stara alkoholiczka szukająca kieliszków z szampanem "bez właścicieli".

Chciałabym rzec, oby ten przyszły rok był lepszy, ale nie sądzę, by mógłby być, więc będę trzymać kciuki, aby chociaż utrzymać poziom. Szczególnie, że rok temu  pisałam mniej więcej to samo, nie umiałabym chyba wybrać, który z poprzednich 2 lat podobał mi się bardziej. Wiem, jedno: jeśli w kolejny rok wchodzi się z uśmiechem, pełnym nowych wrażeń, nie ma sensu zastanawiać się i wybierać, co lepsze, co gorsze, gdzie więcej kłótni z A., gdzie więcej wyjazdów, tylko trzeba cieszyć się z tego, co jest!

Aczkolwiek rok zaczęłam nie za ciekawie niestety. Z uśmiechem i owszem, ale po pijaku powiedziałam A., jak mnie wnerwia jego gadanie o zaręczynach, i jak długo na nie czekałam przez to jego nakręcanie mnie. Potem wyrzygałam wszystko, co zjadłam, zrobiłam dziką fotę potarganego A. i wstawiłam na facebooka zbierając lajki naszych znajomych, po czym popłakałam się, wskoczyłam mu naga do łóżka  i krzyczałam, jak ja to nie chcę mieć z nim seksu, że się muszę zmuszać, ale w zasadzie to mogę zrobić mu loda, jak chce, bo jestem tak pijana, że mi wszystko jedno... -_-'. Rano mieliśmy dość poważną rozmowę i mam wrażenie, że mimo moich zapewnień, iż gadałam głupoty, A. nie do końca mi wierzył i coś czuję, że przed każdym stosunkiem będę musiała go sto razy zapewniać, że jest ok i też tego chcę... Na razie zaciął się na: "Jeśli nie chcesz seksu, nie będziemy go uprawiać, nie zależy mi". Grrrr.... Nie wiem już sama, czy to słodkie czy złośliwe. 

Cóż panie i panowie, nie ukrywajmy - wymiotłam sylwester.

Kolejnym rozczarowaniem był fakt, iż zrobiłam wszystko, aby wyglądać perfekcyjnie, a okazało się, że mimo nowej fryzury i genialnego makijażu, którego dopiero się uczę, więc zabrał mi ze dwie godziny, żadnym ze zdjęć nie mogłam się nikomu pochwalić. Czas w końcu spojrzeć prawdzie w oczy - zaczynam być naprawdę puszysta. Bluzka nie dopinała mi się na cyckach i unosiła się tak, że prawie na każdym zdjęciu między guzikami było widać moje ciało i stanik. Niedawno kupiłam sobie też nowe, większe spodnie, ale jak tylko się zsuną tak, by wbić się w mój brzuch robiąc pod bluzką o takie coś:

to mam ochotę podciągnąć je pod samą szyję, mimo że mój poziom nie jest aż tak zaawansowany, jak na zdjęciu. Bluzki z dużym dekoltem również przestały dobrze na mnie leżeć. Znikły wystające kości nad biustem, a on sam wydaje się być zbyt duży do mojej sylwetki, więc spłaszczam go sportowymi stanikami, które jakoś to modelują. Niestety nic nie wymodeluje ramion, od których niektóre, krótkie rękawy bluzek odznaczają się podobnie jak spodnie na bokach.

Niedawno, jak byłam u lekarza spytał mnie ile ważę. Rzuciłam prawdopodobną liczbą, bo wagi unikam, jak ognia. Jednak, gdy lekarz zauważył, że "50 parę" nie jest zbyt konkretne, wziął mnie do ważenia. Waga rzeczywiście pokazała 50 parę, bo 59,8 kg... ale spaliłam się ze wstydu i załamałam totalnie. To znaczy, że po anoreksji zamiast przytyć 8 kg, przytyłam aż 20! Zdecydowanie wiem już skąd moje chujowe samopoczucie, bo nie było to zbyt zdrowe i koniec z półcelami,wymówkami bo ja serio MUSZĘ schudnąć i zamierzam nad tym ostro popracować w tym roku. A ponieważ po powrocie do mięsa ostro sobie odbiłam i po świętach już rzygam szynką (moim niegdysiejszym przysmakiem), tym razem musi się udać!

Kolejnym z celi jest bycie mniej nerwową i bardziej szczerą. Wielu rzeczy A. nie mówiłam, a czasem mówiłam dużo i o innych, aby ukryć to, co mnie boli. Nie będzie żadnych tematów tabu, nawet jeśli przez poruszenie, któregoś z nich, miałby poczuć presję. Muszę unikać takich sytuacji, gdzie on porusza temat, jak jestem pijana, a ja nagle chętnie dzielę się z nim moimi spostrzeżeniami, bo skoro sam zaczął wydaje mi się to odpowiednie, mimo że nie potrafię za dobrze wytłumaczyć, o co mi chodzi.

Przede mną niesamowity rok i czuję to, mimo zbliżającej się sesji. W piątek jadę na kolejne Boże Narodzenie. Misiek jest prawosławny, więc przynajmniej nie musimy się sobą dzielić odwiedzając rodziny. Katolickie święta spędza ze mną (jestem niewierząca, ale traktuję to jako tradycję), a ja jadę z nim  do Białegostoku na jego święta. Mam nadzieję znaleźć czas, aby z nim pogadać, choć mimo moich sylwestrowych durnot zachował się naprawdę fajnie.

Cóż mam nadzieję, że Wy zachowaliście więcej taktu w Sylwestra. A na koniec mojej notki zamiast życzeń na Nowy Rok, który już nastał poproszę, abyście wszyscy się chwilkę zadumali i wybrali 3 najwspanialsze wspomnienia z 2012.  Macie coś takiego? Ja wybrałam z trudnością:

1) Leżę na dmuchanym kole, na przezroczystych wodach Morza Czarnego. Słoneczko przyjemnie grzeje, meduza niebezpiecznie smyra po tyłku. Mogłabym się położyć i pozwolić znieść prądowi do Turcji, tak mi dobrze było.

2) Wesele znajomych A. Alkohol daje się wszystkim we znaki. Rwiemy się do tańca, skoczna melodia. Ja i A. łapiemy się za ręce i zaczynamy kręcić i skakać w kółeczko. Dołączają do nas jego rodzice, łapią po jednym z moich ramion, przytulamy się ściśle w tym małym kółeczku, zderzając niemal czołami. Kręcimy się, głośno śmiejemy. Po raz pierwszy czułam, że mam prawdziwą rodzinę. Nawet mimo tego, iż mój A. ma problemy ze stawami i od trzech lat coś mu się kolano zgiąć nie może ;P.

3) Jadę na Krym i leżę na górnej kuszetce zasypiając. Jest noc i ktoś uchylił delikatnie okno, przez które leci przyjemny chłodek. Zamykam oczy patrząc na obcy kraj, jak jego światła przemykają za oknem, mam wrażenie, że jestem w jakimś magicznym świecie.