Ja

 Wyjdź sobie naprzeciw, będziesz bliżej samego siebie i krócej będziesz na siebie czekał, a gdy przyjdziesz i podasz sobie rękę, zrozumiesz, że jesteś siebie wart.

Zaskoczyło mnie, jak niektórzy odpowiadali na podane przeze mnie pytania i że odpowiadali w ogóle na moje, skoro pytałam o ich własne. Przecież jeśli jesteśmy wyjątkowi, na pytanie "Kim jestem?", powinny powstać niespotykane opisy naszego charakteru, preferencji, planów, a tymczasem podawaliście jedynie grupy, z którymi się utożsamiacie. Co o Was mówi bycie człowiekiem, Polakiem, studentem, pracownikiem? Przecież to nic osobistego, opisuje jedynie Wasz gatunek, narodowość. Spróbujcie się nad tym zastanowić i ponownie odpowiedzieć na to pytanie. Ja spróbuje teraz w ramach przedstawienia się.

Jestem stworzeniem błądzącym miedzy dorosłością, a dzieciństwem, kimś z pasją, którego talentem jest wszechstronność. Jestem kimś wrażliwym na piękno, pełnym nieznanych emocji, których nie sposób opisać. Mam swoja przestrzeń przeżyć okalanych przez mur nie do przebicia. Nie jest to ochrona, a niemożność podzielanie się, opisania innym poruszeń mego serca. Nie mogę nazwać siebie artystą, bo sztuka to nie mój zawód, nie zajmuję się nią w żaden profesjonalny sposób, ale czasem tylko poprzez nią mogę wyrazić, co czuję. Jestem poetką, ale nie dlatego, że wydałam swój tomi poezji, tylko dlatego, że lubię bawić się słowami i ich rytmem. Jestem kimś ambitnym, szczęśliwym, pełnym wad, niezdecydowania, kimś kochającym i kochanym. Jestem sobą.

Mimo to również mam świadomość swojej biologicznej formy. Wiem, jak działam, wiem, który hormon za co odpowiada, że organizm reaguje tak, czy inaczej, czemu służą emocje. Wiem, że być może zakochałam się, przez feromony, dzięki którym mój partner pachnie dla mnie, aż nazbyt atrakcyjnie. Ponoć to oznacza, że jest odmienny genetycznie i będziemy mieć zdrowe dzieci. Wiem też, że jeśli podszedłby do mnie na dyskotece, prawdopodobnie nie tyle, cobym się mu podobała, co była płodna. Mimo to pragnę wierzyć, że jest w tym jakaś magia, choć jej odrobinka i że reszta psychicznych aspektów nie sprawi, ze pokłócimy się o byle co i zechcę uwolnić się spod jego zapachu, dotyku, czułości...

I choć on nie może pojąć pewnie tego wszystkiego, co piszę, uważa, że stwarzam problemy, za dużo myślę, przewraca oczami, gdy byle pierdoła wprawia mnie w kontemplacyjny nastrój, to tak, jak część mi napisała - ja również chciałabym, aby okazał się tym jedynym. Biologia, czy miłość, faktem jest, że to jego osoba pobudza mój ośrodek przyjemności w mózgu, to przy nim produkuję uzależniającą mnie substancję, dzięki której jestem taka radosna, nie chciałabym tego zmieniać. Po co zmieniać coś, co jest dobre?